Hallo allemaal! Het is aan mij (Evelien) de eer om verslag te doen van de eerste helft van ons verblijf in Mongolië en de rit er naartoe.

Na drie nachten in Listvyanka zijn we maandag rond de middag naar Irkutsk gebracht door de eigenaar van het hostel. Onze trein richting Ulaan Baatar zou iets na tienen in de avond vertrekken, dus maakten wij van de gelegenheid gebruik om Irkutsk nog even in te gaan. Het is de belangrijkste stad in Oost-Siberie met veel historie. Wij zijn niet heel actief op zoek gegaan naar de bezienswaardigheden, maar wel naar de koffietentjes en restaurantjes met gratis wifi aangezien we daar in het hostel in Listvyanka geen toegang tot hadden. Na genoeg gegeten en gedronken te hebben, zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt om trein proviand in te slaan en daarna zijn we richting het station gelopen. Zoals gezegd vertrok onze trein iets na tienen. De rit zou een dag en twee nachten duren.

Op dinsdag rond 14.00 uur in de middag arriveerden we bij de grensovergang tussen Rusland en Mongolië. De stop duurde vier uur, dus genoeg tijd om de trein uit te gaan en op zoek te gaan naar iets te eten (de trouwe lezer begrijpt inmiddels dat dit zo'n beetje onze hoofdbezigheid is deze reis). Het grensgebied was een uiterst sombere omgeving; uitgestrekte vlaktes met krakkemikkige huisjes en flatjes en een rij leger tanks die op dat moment van een treinstel werden gereden. Zo'n 500 meter van het station was een soort kantine waar we iets hebben gegeten. Bij terugkomst in de trein werden we eerst door Russische en daarna door Mongoolse marechaussee gecontroleerd. De geldigheid van het Russische visum werd beëindigd en de Mongoolse stempel werd in het paspoort gezet. Op naar Mongolië!

Woensdagochtend rond 06.00 uur arriveerden we in Ulaan Baatar. Op het station werden we aangesproken door een taxichauffeur en we besloten om met hem naar het hostel te gaan na eerst de benodigde Mongoolse flappen te hebben gepind. Bij aankomst bij het hostel was alles en iedereen uiteraard nog in diepe slaap. Na een aantal bonzen op een hokje bij het hek werd er iemand wakker en bracht ons naar binnen. In het donker kregen we onze kamer sleutel overhandigd en mochten we doorlopen. Een prima 4-persoons kamer waar we gezien het tijdstip eerst even een tukkie hebben gedaan voordat we de dag zouden starten. De rest van het hostel is overigens ook uitstekend; goede sanitaire voorzieningen, wifi, wasmachines en een cafe/restaurant waar we de hele dag kunnen zitten, eten kunnen bestellen en drinken zelf kunnen pakken. Alles wat we nuttigen moeten we opschrijven in het 'kitchen passport' en bij vertrek afrekenen. Na ons eerste ontbijtje zijn we Ulaan Baatar ingegaan. Femke en ik wilde graag 'shoppen' en de mannen gingen mee. Femke was uit op een trui van kashmir, iets wat ze hier veel verkopen. Ik heb een paar handschoenen van yak-wol op de kop getikt aangezien er een 3-daagse trekking per paard op het programma stond en de temperaturen niet meer al te hoog liggen. Na onze aankopen zijn we naar een restaurantje van Bart's keuze gegaan om daar alvast zijn verjaardag in te luiden. Hij was de volgende dag jarig, maar dan zouden wij aan onze trekking in de wildernis beginnen.

Zoals de titel al aangeeft; het leven is geen ponykamp, en dat ging voor ons de afgelopen drie dagen vaak wel op. Ruim voor ons vertrek uit Nederland hebben we contact gelegd met Bert, een Nederlander die hier in Mongolië woont, kaas maakt, toeristen ontvangt in zijn eigen ger kamp en o.a. tochten per paard organiseert. Op donderdagochtend werden we door hem bij ons hostel opgehaald en naar de startplaats van de trekking gebracht. Het had gesneeuwd die nacht en er stond een ijzig windje. Op de startplaats stonden twee gidsen, o.a. een zwager van Bert, ons met vier paarden op te wachten. In de auto werd nog even gevraagd naar onze ervaring, maar die was dus nihil....

We startten vanaf de zuidkant van Terelj National Park richting het kamp van Bert dat in het park ligt. Eenmaal een half uurtje op weg leek alles onder controle totdat onze paarden plotseling besloten een sprintje te trekken waar we niet op voorbereid waren en waarbij ik de macht over de teugels verloor. Ik landde op de grond en verloor heel even de moed. Gelukkig kwam een gids mij oprapen en bleek er geen sprake te zijn van ernstige blessures op pijn in mijn rug na. Ik ben weer op het paard geklommen en we zetten de tocht voort om na ongeveer twee uur aan te komen bij de ger van een stel nomaden die bekenden waren van onze gidsen. Een ger is een typisch Mongoolse ronde tent waar nomaden in wonen. Ze worden warm gehouden met een houtkachel in het midden van de tent waarop ook de yak melk warm gemaakt wordt. Naar Mongools gebruik kregen we daar een kopje van aangeboden om op te warmen. We hadden hier al over gelezen en een beetje voor gevreesd, maar gelukkig viel het mee. Communiceren met zowel de nomaden als de gidsen was overigens vrijwel niet mogelijk. Na de pauze zetten we de rit voort door prachtige landschappen, dwars door kleine riviertjes en daalden we af via besneeuwde bospaadjes. Uiteindelijk arriveerden we bij het kamp van Bert waar onze eigen warme ger klaar stond en waar de Mongoolse vrouw van Bert ons opwachtte met Hollandse groentesoep! Na een beetje geacclimatiseerd te zijn kregen we onze maaltijd: aardappelen, groente en een gehaktbal.

De volgende dag scheen de zon en was de temperatuur een stuk aangenamer. We vertrokken in noordelijke richting om na een tocht van ongeveer 5 uur, met een onderbreking onder het genot van een lunchpakketje van de vrouw van Bert, aan te komen bij een nomadenstel waar we de nacht zouden doorbrengen. We werden opnieuw ontvangen met warme yak melk en na een beetje rond te hebben gekeken in de omgeving verhuisden de bewoners naar hun tweede ger (waarschijnlijk normaal gebruikt voor opslag) en konden wij hun ger betrekken. We hebben ons eigen potje gekookt, gekaart onder het genot van een wodkaatje om daarna een ijskoude nacht in te gaan. Het bleek niet haalbaar om het vuur aan de praat te houden 's nachts. De bedden bestonden uit houten planken en er was geen toilet of iets wat daar op leek, dus het was kamperen op z'n best.

In de ochtend begonnen we aan de terugtocht richting het kamp van Bert. De zon scheen volop en een aantal van ons heeft een lekker kleurtje meegepakt. Vreemd genoeg eindigde de rit in een sneeuwbui en hebben het laatste stuk in galop afgelegd om niet al te nat te worden. Bij terugkomst wachtte ons wederom een pan soep. Na lekker opgewarmd te zijn heeft Bert ons teruggebracht naar het hostel in Ulaan Bataar. Onderweg heeft hij met zijn jeep de auto van een aantal dronken Mongolen nog even uit het water gesleept die dachten de rivier wel even te kunnen oversteken.

Al met al was het een avontuur om nooit te vergeten. We zijn even ondergedompeld geweest in het leven van nomaden en hebben genoten van het prachtige en bijzonder uitgestrekte Mongoolse landschap. Vandaag hebben we een soort van rustdag en morgen beginnen we aan een tweede 3-daagse trekking. Ditmaal naar o.a. de oude hoofdstad. Niet op een paard, maar misschien wel op kamelen.... Het verslag hiervan zal Mark verzorgen!

Groetjes van Bart, Femke, Mark en Evelien