Op dit moment zitten wij met zere voeten en benen van het vele lopen in Beijing, in de trein naar Pingyao. Ik zal bij het begin beginnen want Beijing heeft ons hart gestolen!

Vrijdag kwamen we om 11.40 uur aan in Beijing. Vanaf het moment dat je de grens over bent voel je dat je in een ander land bent! Het landschap, de mensen, de huisjes, de dichtbevolkte gebieden, alles is hier anders dan in Mongolië. We kwamen uit een land waar je uren kan kijken voor je iemand of iets ziet. Hier zie je overal zoveel dat het moeilijk is alles te verwerken. Ook is het in China een stuk warmer, waar we woensdag nog in de sneeuw wakker werden, is het hier korte broeken weer!

We wisten al dat we zo’n beetje de slechtste week van het jaar hadden uitgekozen om Beijing te bezoeken. Het is hier namelijk Goldenweek, een nationale feestweek waardoor alle Chinezen vakantie hebben die ze gebruiken om de toeristische highlights te bezoeken. In heel China reizen er die week zo ongeveer 120 miljoen Chinezen. Daar komt de misplanning bij dat ik een hostel had gereserveerd vanaf zaterdag en niet vanaf vrijdag. Door de feestweek was het nog even spannend of het überhaupt wel zou lukken om nog een overnachtingsplek te vinden maar gelukkig vonden we een 4 persoonsstudio in een prima buurt waar we 1 nacht konden verblijven voor we naar ons hostel zouden gaan. De dag van aankomst hebben we verder gebruikt om het Olympisch stadion te bezoeken en ’s avonds te gaan eten in Ghoststreet, een straat van 1,4 kilometer met 150 verschillende restaurantjes. Zoals we geen Russisch (op een paar door Bart en Evelien geleerde woordjes en zinnetjes na) en Mongools spraken, spreken we ook geen Chinees. We waren bang dat dit een hele uitdaging zou worden maar niks is minder waar. De Chinezen zijn erg hulpvaardig en met handen en voeten kom je een heel eind. We kwamen de eerste avond in een restaurantje terecht waar ze een traditioneel Japans of Chinees gerecht serveerde. We weten niet of het nou Japans of Chinees is omdat Evelien het kende van haar stage in Japan maar het zou kunnen dat de Jappen het van de Chinezen hebben gejat, of andersom. De welwillende ober bracht ons een tablet en scrollde met ons langs de ingrediënten die we konden bestellen. Af en toe schudde hij lachend zijn hoofd of probeerde hij duidelijk te maken dat we toch echt iets moesten nemen wat we eigenlijk niet van plan waren. Uiteindelijk kregen we een soort grote hete koperen ketel op tafel met in het midden een klein schoorsteentje. In de ketel werd heet water gegoten en er werden kruiden toegevoegd om een soort bouillon te creëren. Vervolgens werden de door ons bestelden ingrediënten op tafel gezet. We merkte toen al dat we eigenlijk minstens 1 gerecht/ingrediënt minder kunnen bestellen dan we eigenlijk van plan zijn omdat je in China meestal veel te veel krijgt maar het spreekwoord: “de ezel stoot zich geen twee keer aan de zelfde steen” gaat in ons geval niet op want die fout hebben we de keren daarop ook gemaakt. De hele tafel werd dus vol geplant met vlees, groenten en sausjes en voor de oplettende lezer zaten we daar dus eigenlijk te fonduen in het Chinees (of Japans ;)). We werden daar op dat moment verliefd op het Chinese eten en het zou ons de rest van de dagen in Beijing niet teleurstellen.

De volgende dag zijn we vroeg (de wekker ging om 7 uur dus denk niet dat reizen ontspannen is, het is kei hard werken!) vertrokken naar Jingshan park. De Lonely Planet had ons geadviseerd hier een bezoek in de vroege ochtend aan te brengen zodat je oude Chineesjes hun ochtendritueel kunt zien uitoefenen. Dit houdt in dat je op zo ongeveer iedere hoek van het park Chineesjes in groepen Tai Chi, yoga, badminton of dans ziet beoefenen. Daarnaast konden we vanaf daar een heuvel op van waaruit je een prachtig uitzicht had over Beijing en de Verboden Stad. Een goede tip van de Lonely Planet want we vonden het prachtig. Vanaf dat moment wisten we dat we Beijing fantastisch vonden. Hoewel we dus geen Chinees spreken konden we ons prima redden in de stad. Het Metronetwerk is uitstekend geregeld waardoor je de hele stad door kunt met de metro. De metrohaltes staan ook allemaal in het Engels aangegeven. Daarnaast zijn de Chinezen, in tegenstelling tot de Mongolen en Russen erg hulpvaardig. Ook is de stad schoon en goed georganiseerd. Het enige nadeel is, de Chinezen zijn vieze mensen. Ze roggelen, spugen, boeren, stinken en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit ervoeren wij vooral in het hostel waar we vanaf dat moment hebben overnacht. Een prima hostel waren het niet dat de Chinese gasten de boel daar heel smerig maakte. Na het bezoek aan het park hebben we de spullen naar het hostel gebracht en hebben we een poging gedaan de Verboden Stad te bezoeken. Toen merkte we pas echt dat het Golden week was want de Verboden Stad en haar omgeving waren overspoeld met Chinese toeristen. Na een flinke wandeling door een enorme meuten Chinezen, kwamen we erachter dat de tickets voor de Verboden Stad uitverkocht waren (om 10.00 uur die ochtend al). We waren genoodzaakt onze planning om te gooien en omdat we de dag erna naar de Chinese Muur wilde besloten we dat maandag de enige optie was om de Verboden Stad te bezoeken. In ons beste Chinees (met behulp van een vertaalapp op mijn telefoon) vroegen we een behulpzame Chinese jongen of hij ons kon helpen. Met handen en voeten en met een paar woordjes Engels die hij kende, legde hij uit dat we maandag om 7 uur ‘s ochtends in de rij moesten gaan staan om die dag de Verboden Stad te kunnen bezoeken. We zaten al in een lekker ochtend ritme dus dat was voor ons geen probleem. Om onze dag niet te laten bederven besloten we naar Hutong te gaan. Een oude wijk waar je door kleine straatjes kan lopen en traditionele Chinese huisjes kan bekijken. Dit hadden een stuk of 80.000 Chinezen, die ook geen tickets hadden kunnen krijgen voor de Verboden Stad, ook bedacht. We liepen daar dus als een soort sardientjes door Chinese steegjes, een bijzondere ervaring. Uiteindelijk besloten we halverwege de wandelroute die aangegeven stond in de Lonely Planet, onze tour te staken om richting het hostel te gaan zodat we nog een tour naar de Chinese Muur konden regelen. Ook die avond hebben we wederom heerlijk gegeten en hadden we weer veel te veel besteld. Overigens zaten we in een door de Lonely Planet geadviseerd restaurant waar nog een aantal Westerse toeristen zaten. Waarschijnlijk had het personeel om die reden een soort Rosenberg Trio-achtige muziek opgezet wat we een beetje ontoepasselijk vonden in deze setting, vooral toen er een kerstnummer werd gedraaid. Rare Chinezen..

De volgende ochtend ging om 6 uur de wekker voor onze tour naar de Chinese Muur. We werden opgehaald door een in mijn ogen veel te toeristische bus vol met Westerse toeristen (je komt in heel Beijing amper westerse toeristen tegen maar degene die er waren zaten zeker bij ons in de bus) en moesten allemaal een oranje armbandje om zodat we niet verloren zouden gaan in de Chinese massa op de muur (het is nog steeds feestweek). De bus was duidelijk gemaakt voor Chinezen en omdat wij als laatste werden opgehaald, waren we genoodzaakt achterin plaats te nemen waar je met je knieën in je nek nog net kon zitten, of eigenlijk net niet. Na 10 minuten rijden werd ons door de Engels sprekende Chinese gids verteld dat we een toiletpauze hadden, daarna zou de bus niet meer stoppen voor een toiletpauze en de rit naar de muur zou zo ongeveer 3 uur duren, wederom rare Chinezen dus.. Even wat slaap ingehaald en uiteindelijk kwamen we aan bij een van de dorpjes van waaruit je de muur kan beklimmen. We kregen 3 uur de tijd om 6 kilometer muur te beklimmen en zouden bij een dorpje verderop worden opgehaald. We hadden deze hike lichtelijk onderschat want de muur is behoorlijk hoog en om alleen al op de muur te komen ben je 20 minuten aan het lopen. Daarnaast is de muur gebouwd op heuvelachtig landschap en bestaat het voornamelijk uit treden. Het was een zware beproeving, het was warm, het was hoog en 6 kilometer bleek behoorlijk lang. Maar wat was dit een fantastische ervaring! Het uitzicht was echt prachtig en hoewel ik me in het begin nog best irriteerde aan al het Chinese volk dat daar met hun selfiestick rondliep, bleek dat, hoe verder je kwam, hoe minder mensen je tegen kwam. Dit kwam vooral omdat de meeste Chinezen de muur op gaan, een paar kiekjes schieten en weer naar beneden gaan. Toch waren er ook wel een paar die dezelfde tocht als wij aflegde waarbij ze uiteraard wel bijna op iedere hoek stopte voor een Kodakmomentje. Omdat we niet goed konden inschatten hoe ver we al hadden gelopen dachten we dat we nog een heel end moesten en in tijdnood zaten toen we bij de toren aankwamen die aangaf dat we bij het dorpje waren waar we opgehaald zouden worden. We moesten nog wel even 1500 traptreden naar beneden. We besloten eerst even een blikje knakworsten open te trekken om aan te sterken en liepen vervolgens naar beneden om er daar achter te komen dat we als een van de eerste waren, stress voor niks dus. Omdat onze medebuspassagiers niet allemaal even fit waren hebben we daar, onder het genot van een Chinees biertje, nog ongeveer een uurtje zitten wachten tot de groep compleet was waarna we weer met de bus richting Beijing vertrokken, nu gelukkig niet helemaal achterin. Door de feestweek en vele files waren we na 4 uur aan de rand van Beijing en kregen we de mogelijkheid uit de bus te stappen om verder de metro te nemen of in de bus te blijven zitten en af te wachten waarneer je een keer aan zou komen bij je hostel. We kozen de eerste optie met nog een aantal medepassagiers en met behulp van de metro kwamen we wederom bij Ghoststreet uit voor onze welverdiende avondmaaltijd. Deze keer hebben we iets langer gezocht naar het juiste restaurantje maar het eten was uiteindelijk wederom subliem en veel te veel!

De laatste dag in Bejing zijn we dus naar de verboden stad gegaan. We stonden om iets over 7 op het plein waar we, na een half uur in de rij te hebben gestaan, toch echt tickets hadden weten te bemachtigen. Vervolgens hebben we bij een karretje met een heetwaterketel instant noodles gehaald om hier mee te ontbijten. Na dagen achter elkaar treinen en een meerdaagse paardrijdtocht waren we van alles gewend dus ons maakt het niet meer uit waar we mee ontbijten, als we maar kunnen eten ;). De Verboden Stad is het grootste paleiscomplex ter wereld. Het heet de Verboden Stad omdat het 500 jaar verboden terrein was. Ook deze dag barste het van de Chinese toeristen met selfiesticks voorzien van powerbanks die maar wat graag bij ieder bord, bij elke steen en ieder boompje een selfie wilde maken. Overal werd je geduwd, werd er aan je getrokken en moest je oppassen dat je geen selfiestick in je zij gepord kreeg. Waarschijnlijk door deze drukte, maar door ons gebrekkig Chinees weten we het niet zeker, waren veel gebouwen in de Verboden Stad gesloten. Om deze reden en door de enorme drukte, vonden we het een beetje tegenvallen. Na een aantal uren rondlopen zijn we daarom richting uitgang gegaan waarna we langs de Verboden Stad terug moesten lopen omdat we ook nog Tian’anmen Square wilde bezoeken. Blijkbaar zijn de Chinese gek op grootste ter wereld want dit is het grootste publieke plein ter wereld (440.000 m2). Op dit plein bevindt zich tevens het Mausoleum van Mao Zedong en omdat we in Moskou al naar het Mausoleum van Lenin waren geweest wilde we dit uiteraard niet missen. Helaas bleken de openingstijden van 8.00 uur tot 12.00 uur te zijn en kwamen wij daar om 12.40 uur aan. We zullen er dus mee moeten leven dat we het lijk van Mao Zedong niet hebben kunnen aanschouwen.

Wat wij vooral hebben ervaren is dat niet de Verboden Stad, niet de Hutong wijk of de Chinese Muur en niet Tian’anmen Square de toeristische attractie is waar de Chinese voor naar Beijing zijn gekomen, eigenlijk zijn ze allemaal gekomen om een kiekje van ons te schieten. We voelde ons net celebraties. Constant werd er gevraagd of we met een paar Chinezen op de foto wilde en de wat verlegenere Chinees schoot gewoon semistiekem kiekjes van ons, rare Chinezen…

De laatste avond zijn we Pekingeend gaan eten, want hoe kunnen we Beijing verlaten zonder zijn meeste bekende gerecht te hebben genuttigd? We kozen wederom voor een door de Lonely Planet geadviseerd restaurantje en ook hier zat het vol met Westerse toeristen en ook hier stond een cd op met een soort van Westerse loungemuziek waar het kerstnummer niet op kon ontbreken. Dit mocht de pret niet drukken want we zaten op een heel gezellig terras vol met rode lampionnetjes te genieten van onze eerste wijn van deze reis (ze hadden daar zowaar lekkere wijn) en van de befaamde Peking eend. Het was verrukkelijk. Voor de laatste keer deden we een rondje hoogte en diepte punten. We waren het er allemaal over eens dat de paardrijdtocht door Terelj National Park in Mongolië met al zijn ongemakken maar prachtige, oneindige landschappen en onze trip naar de Chinese Muur de twee hoogtepunten waren. Ook het 4 dagen treinen stond hoog op ons hoogtepuntenlijstje. Over de diepte punten waren we wat verdeeld. Deze liepen uiteen van gemoedstoestanden tot teleurstellende douches na 4 dagen treinen en van koude nachten waarin het vuur niet meer aanging tot aan beerputten om je behoefte in te doen. Al met al waren we het er allemaal over eens dat de TME een onvergetelijke ervaring was die we voor geen goud hadden willen missen. We vonden het super gezellig met Mark en Evelien maar gaan nu met z’n tweeën verder waar we inmiddels ook wel veel zin in hebben.

Wederom bedankt voor de lieve reacties en alle leuke berichtjes!

Tot het volgende verslag!

Groetjes Bart en Femke