Fata Mongolia

Hier uw razende reporter Mark vanuit Mongolië zoals reeds in het vorige reisverslag aangekondigd. Ten tijden van het schrijven van dit verslag zit ik weer relaxed in een trein van de Chinese spoorwegen. Heerlijk mijn kont op een zachte bank wat me doet denken aan de zondag dat we terug kwamen van het paardenuitje met de Mongoolse maten van Bert. 3 dagen paardrijden is voor een ongeoefende paardrijder best heftig en zelf een zachte bank gaf mij niet de voldoening om lekker te zitten. Ongeoefend is nogal een understatement, laten we zeggen dat ik zelfstandig zonder extra lijnen op een paard heb gezeten en af en toe het paard kon overtuigen dat een andere richting beter was, wat helaas niet altijd lukte.

Omdat zitten nauwelijks ging zijn Bart en ik die zondag toch nog maar even de stad Ulaanbaatar (UB) in getrokken en wel op een avontuurlijke manier, de trolley bus die we al een aantal dagen voorbij zagen komen. Onze gedachte was dat de trolley bus in ieder geval de stroomlijn moest blijven volgen en dus niet een andere kant op kon rijden. De buschauffeur was uiterst behulpzaam en knikte toen Bart de woorden voor het Genghis Khan plein, het centrale plein in de stad, aanwees. Vervolgens met wat flappen gezwaaid en de buschauffeur wees naar een reeds verscheurd Mongoolse sticker die wellicht in het verleden aanduidde wat een ritje moest kosten. Betalen is niet aan de chauffeur maar er staat iets wat lijkt op een fooienpot waar je het gewenste bedrag in moet gooien. Gezien onze onmogelijkheid om te communiceren met de beste man hebben we maar in de pot gegooid wat wij vonden dat een ritje moest kosten en hebben we een zitplaats gezocht (achteraf na wat terug rekenen bleek die 0,50 eurocent te zijn, wellicht iets te weinig). De halte dat we eruit moesten hadden we gemist maar de beste man is recht voor het plein gestopt met z’n voertuig om de deur open te gooien en iets naar ons te schreeuwen wat ons het juiste moment leek om uit de bus te springen en over een hek langs de weg te klimmen.

Het centrum hadden we zo gezien omdat we het perfecte moment hadden gekozen voor musea namelijk de zondag wat ook in Mongolië de nationale rustdag is. Dan maar op naar het café en weer snel terug naar het Hostel. ’s Avonds het elektrische bus vervoer weer genomen om een restaurantje te zoeken en vervolgens met hetzelfde vervoer terug te gaan. De bushalte was inmiddels een beetje dubieus geworden en om verdere problemen te voorkomen maar terug gelopen naar het restaurant om een taxi te bestellen. Een werknemer vond het overbodig (lees: niet voor hem financieel aantrekkelijk) om een taxi te bellen en pakte de autosleutels al om na wat onderhandelen tot een mooie prijs te komen. Auto dubbel geparkeerd, menneke sprak geen woord Engels dus dat was weer een typische Mongoolse avond. Snel naar huis om ons op te maken voor een nieuwe avontuur.

Dit reeds geplande avontuur zou ons verder naar het Westen van Mongolië brengen. ’s Ochtend werden we opgehaald door onze Mongools Duits sprekende gids Urka met haar chauffeur Ogi om een heftige 8:00 om nog voor de spits door UB de stad uit te komen. Ogi kwam opdagen met een origineel Japanse 4x4 minivan met ruime comfortabele stoelen. De spits was helaas al in volle gang, niet vreemd met 1 miljoen mensen (1/3 van de bevolking) die om 9:00 op hun werk moeten komen en alleen 3 doorgaande wegen van west naar oost. Nu moest helaas de president van Mongolië ook van z’n riante huis ten zuiden van de stad het centrum in komen en besloot de politie ten ongenoegen van de toeterende Mongolen in de file de weg tot aan zijn werkplek geheel te blokkeren. Ondertussen genoeg tijd om het prachtige stedelijke landschap van UB te aanschouwen. Aan alle kanten worden gigantische torens gebouwd en afgesloten wijken met een portier om de grote stroom van Mongolen die van het platteland naar UB komen te huisvesten (inmiddels wonen nog slechts 50% van de bevolking op het platteland). Helaas zijn de banken niet zo scheutig dus veel van de reeds gerealiseerde gebouwen staan leeg omdat menigeen geen hypotheek kan krijgen terwijl er aan alle kanten nieuwe panden bij komen. Zodoende woont 40% van de bevolking van UB nog steeds in een ger maar in plaats van op de prachtige heuvels van Mongolië in een vlak van 10 m bij 10 m ommuurt met betonblokken tussen de pestbende. Kortom genoeg te zien maar gelukkig na een kleine 45 minuten de bizarre stad ontvlucht om via een de snelweg koers te zetten naar onze eerste overnachtingplek. Snelweg is relatief want soms ontbreken stukken en naar het laatste gedeelte via de zandpaden konden we concluderen dat in Mongolië zelfs zandpaden beter kunnen zijn dan de snelweg. We verdenken Ogi ervan dat hij de reïncarnatie is van Colin McRae (een voormalig bekend rally coureur) want hoe hij zijn hok over de Mongoolse steppe heen knalde was ongekend. De eerste overnachting plek wat omringt door bergen met uitzicht op een zandduinen gebied bij de ruines van een oud klooster wat rond 1938 verwoest is door de Russen die niets moeten hebben van het Mongoolse Boeddhistische geloof. Een vervangend klooster op de berg gaf ons een prachtig zicht over de omgeving. ’s Avonds een degelijke soep gegeten. Inmiddels kwamen de paarden, koeien en kamelen ook die kant op dus het was iedere keer weer een verrassing als je de ger verliet.

In de ochtend vroeg naar de zandduinen om daar een pittoreske wandeling op kamelen te maken om vervolgens weer via de gebaande wegen naar Kara Korum te gaan, de oude hoofdstad van het Mongoolse rijk rond de 13^e eeuw. Hier, dicht bij een groot klooster, ook weer deels vernield door de Russen, een overnachting plek in een Ger met een toiletgebouw (lees: geen beerput zoals de voorgaande dagen maar ook zeker geen sanitair hoogtepunt). Dit grote klooster hebben we vervolgens bezocht met een Engelse tour die ons in geuren en kleuren kon vertellen welke goden er allemaal afgebeeld waren, alleen een cursus Boeddhisme had van te voren geen overbodige luxe geweest. Inmiddels begon het al een beetje te sneeuwen en de koude wind werd ook al merkbaarder. Vervolgens naar een museum om meer te weten te komen over de oude hoofdstad Kara Korum en de Mongoolse bazen die in het verleden het voor elkaar kregen verschillende stammen te verenigen om zo het grootse rijk ooit te creëren. Allerlei opgravingen maakte een mooie verhaal over de grootsheid en ontwikkeling van de stad. Bij buitenkomst leek de sneeuw door te zetten en na een heerlijke Mongoolse dumpling maaltijd snel naar onze deels verwarmde ger om hier van onze nachtrust te gaan genieten.

In de ochtend kon de deur van de ger nog maar nauwelijks open omdat er inmiddels een kleine 15 cm sneeuw was gevallen. Na een ontbijtje snel Ogi’s rallywagen in om terug te gaan rijden naar UB (inmiddels ruim 300 km rijden). Onderweg nog gestopt bij het Hustai National Park om de przewalski paarden te bekijken. Een zoektocht heeft ons helaas maar tot 1 paard in de verte geleid maar om nog enigszins op tijd terug in het Oasis Hostel aan te komen zijn we op tijd terug gegaan. Daar snel gegeten, gedoucht, boodschappen gedaan, contact gelegd met het thuisfront, tas in gepakt en op tijd gaan slapen om ’s ochtend om kwart over 6 opgehaald te worden door onze gids van de dag ervoor die aangeboden had ons naar het station te brengen.

In de ochtend bleek er echter een kerel te staan met een sms van Urka dat ze ons helaas niet kon brengen maar dat haar broer dat nu deed. Kereltje leek nauwelijks 16 maar toch had hij de sleutel van zijn hip gepimpte Toyota Prius met mat zwarte lak en schijnbaar ook meegekleurde ramen (het leek wel nacht in dat ding). We hebben dan ook het vermoeden dat de broer van Urka zijn zoon heeft geregeld die weer de broer van een vriend zover heeft gekregen ons weg te brengen. Het gaspedaal kon ie wel vinden en rode lichten bestaan niet als je je theorie examen nog niet hebt gehaald, en in enkele minuten waren we dan ook op het station. Middels de meeste luxe trein van de Chinese spoorwegen zijn vertrokken naar de Beijing, de hoofdstad van China. Onderweg zijn we bij de grenzen gestopt en zonder problemen hebben Mongolië verlaten en China binnen getrokken. Omdat Mongolië op Russisch breedspoor rijd en China normale spoorbreedte heeft, werd voordat we goed en wel China binnen reden de gehele trein per wagon opgetild om de wielensets te kunnen wisselen. We hebben goed opgelet alleen hoe ze het precies gedaan hebben is ons, de gehele trein die aan de buitenzijde aan het meekijken was, nog steeds niet duidelijk.

We zijn dus weer een ander land binnen getrokken en hiermee is mijn taak als gastauteur dan ook ten einde. Na Beijing gaan Evelien en ik het land weer verlaten om weer deel te gaan nemen aan de Nederlandse sleur. Bij deze wens ik Bart en Femke dan ook een erg mooie en fijne reis samen.

Het leven is geen ponykamp....

Hallo allemaal! Het is aan mij (Evelien) de eer om verslag te doen van de eerste helft van ons verblijf in Mongolië en de rit er naartoe.

Na drie nachten in Listvyanka zijn we maandag rond de middag naar Irkutsk gebracht door de eigenaar van het hostel. Onze trein richting Ulaan Baatar zou iets na tienen in de avond vertrekken, dus maakten wij van de gelegenheid gebruik om Irkutsk nog even in te gaan. Het is de belangrijkste stad in Oost-Siberie met veel historie. Wij zijn niet heel actief op zoek gegaan naar de bezienswaardigheden, maar wel naar de koffietentjes en restaurantjes met gratis wifi aangezien we daar in het hostel in Listvyanka geen toegang tot hadden. Na genoeg gegeten en gedronken te hebben, zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt om trein proviand in te slaan en daarna zijn we richting het station gelopen. Zoals gezegd vertrok onze trein iets na tienen. De rit zou een dag en twee nachten duren.

Op dinsdag rond 14.00 uur in de middag arriveerden we bij de grensovergang tussen Rusland en Mongolië. De stop duurde vier uur, dus genoeg tijd om de trein uit te gaan en op zoek te gaan naar iets te eten (de trouwe lezer begrijpt inmiddels dat dit zo'n beetje onze hoofdbezigheid is deze reis). Het grensgebied was een uiterst sombere omgeving; uitgestrekte vlaktes met krakkemikkige huisjes en flatjes en een rij leger tanks die op dat moment van een treinstel werden gereden. Zo'n 500 meter van het station was een soort kantine waar we iets hebben gegeten. Bij terugkomst in de trein werden we eerst door Russische en daarna door Mongoolse marechaussee gecontroleerd. De geldigheid van het Russische visum werd beëindigd en de Mongoolse stempel werd in het paspoort gezet. Op naar Mongolië!

Woensdagochtend rond 06.00 uur arriveerden we in Ulaan Baatar. Op het station werden we aangesproken door een taxichauffeur en we besloten om met hem naar het hostel te gaan na eerst de benodigde Mongoolse flappen te hebben gepind. Bij aankomst bij het hostel was alles en iedereen uiteraard nog in diepe slaap. Na een aantal bonzen op een hokje bij het hek werd er iemand wakker en bracht ons naar binnen. In het donker kregen we onze kamer sleutel overhandigd en mochten we doorlopen. Een prima 4-persoons kamer waar we gezien het tijdstip eerst even een tukkie hebben gedaan voordat we de dag zouden starten. De rest van het hostel is overigens ook uitstekend; goede sanitaire voorzieningen, wifi, wasmachines en een cafe/restaurant waar we de hele dag kunnen zitten, eten kunnen bestellen en drinken zelf kunnen pakken. Alles wat we nuttigen moeten we opschrijven in het 'kitchen passport' en bij vertrek afrekenen. Na ons eerste ontbijtje zijn we Ulaan Baatar ingegaan. Femke en ik wilde graag 'shoppen' en de mannen gingen mee. Femke was uit op een trui van kashmir, iets wat ze hier veel verkopen. Ik heb een paar handschoenen van yak-wol op de kop getikt aangezien er een 3-daagse trekking per paard op het programma stond en de temperaturen niet meer al te hoog liggen. Na onze aankopen zijn we naar een restaurantje van Bart's keuze gegaan om daar alvast zijn verjaardag in te luiden. Hij was de volgende dag jarig, maar dan zouden wij aan onze trekking in de wildernis beginnen.

Zoals de titel al aangeeft; het leven is geen ponykamp, en dat ging voor ons de afgelopen drie dagen vaak wel op. Ruim voor ons vertrek uit Nederland hebben we contact gelegd met Bert, een Nederlander die hier in Mongolië woont, kaas maakt, toeristen ontvangt in zijn eigen ger kamp en o.a. tochten per paard organiseert. Op donderdagochtend werden we door hem bij ons hostel opgehaald en naar de startplaats van de trekking gebracht. Het had gesneeuwd die nacht en er stond een ijzig windje. Op de startplaats stonden twee gidsen, o.a. een zwager van Bert, ons met vier paarden op te wachten. In de auto werd nog even gevraagd naar onze ervaring, maar die was dus nihil....

We startten vanaf de zuidkant van Terelj National Park richting het kamp van Bert dat in het park ligt. Eenmaal een half uurtje op weg leek alles onder controle totdat onze paarden plotseling besloten een sprintje te trekken waar we niet op voorbereid waren en waarbij ik de macht over de teugels verloor. Ik landde op de grond en verloor heel even de moed. Gelukkig kwam een gids mij oprapen en bleek er geen sprake te zijn van ernstige blessures op pijn in mijn rug na. Ik ben weer op het paard geklommen en we zetten de tocht voort om na ongeveer twee uur aan te komen bij de ger van een stel nomaden die bekenden waren van onze gidsen. Een ger is een typisch Mongoolse ronde tent waar nomaden in wonen. Ze worden warm gehouden met een houtkachel in het midden van de tent waarop ook de yak melk warm gemaakt wordt. Naar Mongools gebruik kregen we daar een kopje van aangeboden om op te warmen. We hadden hier al over gelezen en een beetje voor gevreesd, maar gelukkig viel het mee. Communiceren met zowel de nomaden als de gidsen was overigens vrijwel niet mogelijk. Na de pauze zetten we de rit voort door prachtige landschappen, dwars door kleine riviertjes en daalden we af via besneeuwde bospaadjes. Uiteindelijk arriveerden we bij het kamp van Bert waar onze eigen warme ger klaar stond en waar de Mongoolse vrouw van Bert ons opwachtte met Hollandse groentesoep! Na een beetje geacclimatiseerd te zijn kregen we onze maaltijd: aardappelen, groente en een gehaktbal.

De volgende dag scheen de zon en was de temperatuur een stuk aangenamer. We vertrokken in noordelijke richting om na een tocht van ongeveer 5 uur, met een onderbreking onder het genot van een lunchpakketje van de vrouw van Bert, aan te komen bij een nomadenstel waar we de nacht zouden doorbrengen. We werden opnieuw ontvangen met warme yak melk en na een beetje rond te hebben gekeken in de omgeving verhuisden de bewoners naar hun tweede ger (waarschijnlijk normaal gebruikt voor opslag) en konden wij hun ger betrekken. We hebben ons eigen potje gekookt, gekaart onder het genot van een wodkaatje om daarna een ijskoude nacht in te gaan. Het bleek niet haalbaar om het vuur aan de praat te houden 's nachts. De bedden bestonden uit houten planken en er was geen toilet of iets wat daar op leek, dus het was kamperen op z'n best.

In de ochtend begonnen we aan de terugtocht richting het kamp van Bert. De zon scheen volop en een aantal van ons heeft een lekker kleurtje meegepakt. Vreemd genoeg eindigde de rit in een sneeuwbui en hebben het laatste stuk in galop afgelegd om niet al te nat te worden. Bij terugkomst wachtte ons wederom een pan soep. Na lekker opgewarmd te zijn heeft Bert ons teruggebracht naar het hostel in Ulaan Bataar. Onderweg heeft hij met zijn jeep de auto van een aantal dronken Mongolen nog even uit het water gesleept die dachten de rivier wel even te kunnen oversteken.

Al met al was het een avontuur om nooit te vergeten. We zijn even ondergedompeld geweest in het leven van nomaden en hebben genoten van het prachtige en bijzonder uitgestrekte Mongoolse landschap. Vandaag hebben we een soort van rustdag en morgen beginnen we aan een tweede 3-daagse trekking. Ditmaal naar o.a. de oude hoofdstad. Niet op een paard, maar misschien wel op kamelen.... Het verslag hiervan zal Mark verzorgen!

Groetjes van Bart, Femke, Mark en Evelien

Het treinleven en Listvyanka

4 Dagen treinen, oftewel: het treinleven. We wisten totaal niet wat we er van konden verwachten maar… Het is zeker aan te raden! Waar ik (Femke) in Nederland de trein regelmatig vervloek, vond ik het hier fantastisch! Maandag 14 september kwamen we netjes op tijd op het juiste station in Moskou aan (wederom hebben wij met backpack en al de metro getrotseerd). Na 2 uur heerlijk in het zonnetje te hebben gewacht en inkopen te hebben gedaan, was het moment daar en mochten we eindelijk instappen! Overigens dachten wij dat we met 125 cl vodka wel een heel end (zo ongeveer 4000 km) konden komen, dit bleek een grote vergissing, hierover later meer.

Onze coupé bestond uit twee banken tegenover elkaar met boven iedere bank een bed. Van de bank kon je ’s avonds een bed maken door er een soort tuinkussen op te leggen. De poetsnik (provodnitsa vonden we nogal moeilijk te onthouden en uit te spreken en omdat ze de hele dag aan het poetsen is in de trein noemde we haar poetsnik) voorzag ons van schone lakens en een handdoekje, onze treinreis kon beginnen! Er zaten niet veel toeristen in onze trein maar al snel kwamen we er achter dat in de coupé naast ons een Nederlands stel zat, Thomas en Merel en een ander Nederlands meisje, Tanja. Met het Nederlandse stel klikte het meteen en dit was dan ook de belangrijkste reden dat de 125 cl vodka na ongeveer 100 km al op was. In ons treinstel bevonden zich, naast nog een stuk of 10 coupé’s, aan iedere zijde een wc (vergelijkbaar met een NS wc) en een ketel waar je kokend water uit kan tappen om bijvoorbeeld thee, noodles of soep mee te maken. Daarnaast hing er een overzicht van alle stops die we zouden maken met daarbij de duur van de stop en het aantal kilometers. Een stop kan tussen de 1 en 54 minuten duren. Ongeveer 3 keer per dag stopte de trein wat langer zodat je eruit kon en proviand kon inslaan. Na de tweede lange stop besloten Thomas en Bart een gokje te wagen door het station af te gaan in de hoop vodka te scoren. Zo kwamen we erachter dat er misschien niet voor de toonbank, maar zeker wel achter de toonbank vodka te koop was in de winkeltjes. Zoals je begrijpt zijn er daarna de nodige geslaagde pogingen gedaan om vodka in te slaan. Als je je afvraagt waarom dit een risico was, de trein wacht op niemand, er klinkt geen fluitsignaal voor hij vertrekt en als je de trein mist ben je fucked. Tijdens iedere stop staan er Russische vrouwtjes die je met vragende ogen aankijken in de hoop dat je iets van ze koopt. Hun koopwaar verschilt van aardappelen tot knuffels en van bontmutsen tot gedroogde vis. Echt opdringerig zijn ze echter niet, dat past ook totaal niet bij de Russische cultuur, maar vriendelijk kun je ze ook niet echt noemen.

In de trein hebben we vele spelletjes gespeeld, waaronder monopolie, triviant, rummikub en diverse kaartspellen. Daarnaast hebben we filmpjes gekeken, muziek geluisterd, gelezen, gekletst en vooral veel geslapen. Ons eten bestond uit een soort met vlees gevulde oliebollen, onze zelfgemaakte noodles, pepernoten, appels en bananen, knakworsten en bouillon. Uiteraard werd dit alles gedeeld met onze Nederlandse buurtjes waardoor wij van hen ook stukjes rookworst kregen

Na 4 nachten, 84 uur, 5 tijdzones, 5139 kilometer,12 pakjes noodles, vele flessen vodka en 4 poetsbeurten van de coupé door de poetsnik, kwamen we op vrijdag 18 september aan in Irkoetsk. De mannen (Mark, Thomas en Bart) zijn met een taxi de treinkaartjes voor de volgende treinreis op gaan halen terwijl de vrouwen (Evelien, Merel en Femke) de spullen bewaakten op het station. Merel en Thomas maken voor een groot deel dezelfde reis als wij en hebben deze ook via Treinreiswinkel geboekt. Wel vertrekken zij een dag eerder (vandaag) naar Mongolië en zullen ze daar 16 in plaats van 8 dagen verblijven. Toen de mannen terug waren van dit bijzondere avontuur, blijkbaar bevindt zich het kantoor van de Treinreiswinkel in een flatgebouw ergens midden in Irkoetsk, hebben we een taxibusje geregeld en vertrokken wij met z’n zessen naar Listvyanka (zie foto), ongeveer 70 kilometer rijden.

Listvyanka is het eerste dorpje dat je tegenkomt als je vanaf Irkoetsk naar het Bailkalmeer rijdt. Het wordt ook wel de Bailkalriviera genoemd. Het is een toeristische plek waar de meeste reizigers verblijven als ze het Bailkalmeer bezoeken. Vergis je niet, dit wil niet zeggen dat het hier barst van de toeristen. Als we er 20 hebben gezien is het veel. In Listvyanka verblijven we in een eco vriendelijk hostel achteraan een zijweg van de hoofdstraat. Het uitzicht is hier prachtig en de omgeving is heel rustgevend. Helaas is hier geen wifi waardoor we weinig contact kunnen houden met het thuisfront. Er zijn hier een paar restaurantjes waarvan ons favoriete restaurant zich aan het begin van onze zijweg bevindt. Hier hebben ze wifi dus zodra we binnenkomen worden de telefoons te voorschijn gehaald en wordt het thuisfront uitgebreid bericht van het wel en wee in Siberië. Gister zijn we met Thomas en Merel naar een uitzichtpunt gelopen, zo’n 1,5 uur lopen vanaf ons hostel waarbij je het laatste stuk behoorlijk stijl omhoog loopt en een soort skilift neemt naar het topje. Hier hebben we van het uitzicht genoten hoewel het gister helaas behoorlijk bewolkt was in tegenstelling tot vandaag en de dag van aankomst. Vandaag hebben Thomas, Merel, Bart, Mark en ik het Bailkalmeer getrotseerd. Evelien bleef aan wal onder het mom van: “iemand moet de foto’s maken”. Ik had gelezen dat je 7 jaar langer leeft als je kopje onder gaat in het Bailkalmeer en hoewel het hier overdag een graad of 12 is en de temperatuur van het water ongeveer 5 graden is, wilden wij deze kans niet aan ons voorbij laten gaan (zie foto’s voor het bewijs). De hostes van ons hostel adviseerde ons wel om een slokje vodka te nemen voor je het water in gaat en zodra je eruit komt, wat wij uiteraard braaf op hebben gevolgd (we zijn ondertussen gek op vodka maar dat zullen jullie waarschijnlijk al door hebben). Na dit koude avontuur hebben we de Banya van ons hostel opgezocht. Dit is een Russische sauna met een zeer lage luchtvochtigheid zodat je een zeer hoge temperatuur kan verdragen. In de sauna hebben we elkaar een massage gegeven door elkaar te slaan met een soort natte tak (venik), dit zou de bloedsomloop stimuleren. Het leek een ritueel gebeuren daar met z’n vijven in zo’n klein heet hokje elkaar slaand met een tak maar het was de moeite waard. Als herboren zitten we nu te chillen in het hostel (uiteraard kunnen we dit verhaal pas posten als we weer in ons favoriete restaurantje zijn waar we voor de derde keer Omul gaan eten).

Omul is een aan zalm verwante vis die alleen in het Bailkalmeer zwemt en je alleen in de omgeving van het bailkalmeer kan eten. We vonden deze vis verrassend lekker en eten hier daarom alleen maar Omul, op alle mogelijke manieren bereid (Mark heeft gister de Beef Stroganof geprobeerd maar is snel weer overgestapt op de Omul aangezien dit geen succesvolle verandering bleek).

Na 4 dagen treinen en 3 dagen Listvyanka zijn we nu echt onthaast. Morgenavond vertrekken we naar Ulaan Baatar. Een treinreis van 30 uur en 48 minuten waarin we 1113 kilometer zullen afleggen. We hebben eigenlijk al wel weer zin om te treinen. We zullen 8 dagen in Ulaan Baatar verblijven en van hieruit zal Evelien een gastblog schrijven.

Iedereen wederom bedankt voor de leuke berichtjes!

Groetjes Bart, Evelien, Mark en Femke

Moskou, het echte Russische gevoel

We zijn alweer 3 dagen in Moskou en hebben ondertussen al echt het Russische gevoel ervaren. Laten we beginnen bij de eerste treinreis. Donderdagavond om 23.55 uur vertrok onze trein vanuit Sint Petersburg naar Moskou. Vanuit het hostel konden we lopend naar het treinstation. Na ongeveer een uur daar gewacht te hebben (we wilde op tijd zijn ;)), mochten we aan boord. We zaten met z'n drieën in een vier persoons coupé en al snel werden we vergezeld door een zakenruschki. De beste man sprak een enkel woord Engels en heeft ons met handen en voeten uitleg gegeven over het treinleven. De trein viel ons alles mee. De treincoupés zijn eigenlijk best ruim. Er stonden zakjes klaar met ontbijt voor de volgende dag en ook de wc's vielen mee. 's Ochtends om 07.55 uur arriveerde onze trein in Moskou. Onze zakenruschki heeft ons nog even met handen en voeten uitgelegd welk metrostation we moesten hebben en zo vertrokken we met backpack richting metro. Om tijdens de spits in Moskou je door middel van de metro te verplaatsen is een behoorlijke uitdaging, maar ook dit is ons gelukt!

Aangekomen in het hostel bleek dat onze kamer pas na 12.00 uur klaar zou zijn en omdat Mark om 12.30 uur zou landen in Moskou besloten we de directe omgeving van ons hostel te gaan verkennen, lees: naar degrote gele Mte gaan. De verdere dag hebben we in het hostel doorgebracht, wachtend op Mark en uitrustend van de eerstetreinreis. Rond 15.00 uur heeft Bart Mark bij de grote gele M vandaan getrokken (blijkbaar is dat de eerste plek waar je naar toe gaat als je Moskou binnenkomt ;)). 's Avonds hebben we twee Ruschkische dames in ons hostel geleerd hoe Rummikub werkt. Ze bleken hier verrassend goed in te zijn! Ook hebben we nog een kroeg bezocht waar de Ruschkische bardames in string shotjes proberen te verkopen waarbij de meeste drank in hun eigen mik verdween.

De volgende dag zijn we "uitgerust" naar het Rode plein en Kremlin vertrokken. Dit wordt wel het historische en geografische hart van Moskou genoemd. Het Kremlin is niet alleen de kern van Moskou maar eigenlijk van heel Rusland. In het Kremlin kun je 800 jaar aan Russische historie en kunst bewonderen. Het bestaat uit verschillende kathedralen en regeringsgebouwen. Daarnaast zou Poetin hier zijn residentie hebben (volgens Mark). Het Rode plein bleek deze week volgebouwd met kraampjes en een soort arena waar een militaire taptoe plaatsvindt. Hierdoor moesten we goed ons best doen om het hele plein te kunnen zien en elkaar niet kwijt te raken (uiteraard gebeurde dit binnen 5 minuten). Overigens word je van onder tot boven gecontroleerd voor je het Rode plein op mag.

Vandaag zijn we naar het Mausoleum geweest. In het Mausoleum ligt Lenin opgebaard. Er gaan verhalen dat het lichaam eigenlijk een dubbelganger is die werd vermoord omdat het balsemen van Lenin niet helemaal goed ging. Onder streng toezicht van de bewaking mochten we naar binnen. Er mag absoluut niet gefotografeerd of gefilmd worden, je mag niet met je handen in je zakken lopen, je mag niet stil blijven staan bij het lichaam en praten is ten strengste verboden. Na deze bijzondere ervaring hebben we de Sint Basil Cathedral bezocht. Bart vond het meer een knoflook kathedraal omdat de bolletjes die op de torens zitten, op bolletjes knoflook lijken volgens hem. Deze kathedraal is met zijn rare kleuren en vormen uniek voor de Russische architectuur. In 1552 liet Tsaar Ivan de verschrikkelijke deze kathedraal bouwen als herdenking aan de vangst van Kazan.

Naast alle historische bezienswaardigheden krijgen we het Russische gevoel nu echt te pakken doordat we dankzij onze “administrator” uit het hostel (zo noemt ze zichzelf) de echte Russische eettentjes en straatjes weten te vinden. Zo hebben we voor een prikkie bietensoep, vlees- en kaaspasteitjes en pannenkoekjes gevuld met vlees gegeten. Daarnaast blijken de Russen in Moskou er precies uit te zien zoals je je een Rus voorstelt en zijn sommige Ruschki’s eigenlijk best aardig. Ons hostel in Moskou valt een beetje tegen. Waar we in Sint Petersburg erg verwend waren op facilitair gebied, moeten we hier een beetje wennen aan de eenvoud en het gebrek aan hygiëne. Wel hebben we ons eerste wasje gedaan en voelen we ons echte backpackers nu we hebben ontdekt dat zelf eieren bakken veel gezelliger en goedkoper is dan buiten de deur ontbijten.

Voorlopig hebben we even genoeg kathedralen, paleizen, musea en andere historie gezien. Ook zijn we wel even klaar met de drukte uit de grote steden. We hebben dan ook erg veel zin in ons volgende treinavontuur. Morgen vertrekken we met de TME richting Siberië. Na 4 volle dagen in de trein zullen we vrijdag 18 september in Irkoetsk aankomen vanwaar we direct door zullen reizen per bus naar Listvyanka, een reis van 5193 kilometer. Volgens onze reisinformatie zullen we 5 tijdzones doorkruizen. Hoe ons dit vergaat lezen jullie in het volgende verhaal.

Leuk dat jullie allemaal zo enorm meeleven!!

Groetjes Bart, Evelien, Femke en inmiddels ook Mark.

Sint Ptersburg

We zijn alweer 4 dagen geleden vertrokken uit Nederland en vanavond vertrekken we richting Moskou dus tijd voor een eerste update. Maandag zijn we vroeg in de ochtend uitgezwaaid door de ouders van Evelien en door Maartje waarna Bart z'n ouders en mijn (Femke) ouders ons naar het vliegveld in Dusseldorf hebben gebracht. Vanaf Schiphol gaat er geen rechtstreekse vlucht naar Sint Petersburg, vandaar de keuze om vanaf Dusseldorf te vliegen. Het afscheid ging eigenlijk heel snel en voor we het wisten zaten we in het vliegtuig. Wat hebben we lang uitgekeken naar dat moment! Maar als t dan zo ver is dringt het bijna niet tot je door.

Na een kleine 3 uur kwamen we aan in Sint Petersburg en besloten we direct het avontuur aan te gaan door met de bus en metro naar het centrum te gaan. Ondanks het gebrek aan Engels sprekende Russen en ons gebrekkige Russisch, verliep dit alles best soepel. Toch waren we erg blij toen we het bordje van ons hostel in de hoofdstraat van het historische centrum zagen. Ons hostel is erg schoon en netjes en we hebben dan ook niks te klagen!

's Avonds zijn we cocktails gaan drinken om onze reis in te wijden waarna we de dag erna vol goede moed de stad zijn gaan verkennen. De afgelopen dagen hebben we ons als echte touristen gedragen. Zo hebben we de hermitage bezocht, een van de grootste en omvangrijkste kunst- en cultuurhistorische musea ter wereld. Naar het schijnt kun je daar dagen doorbrengen zo groot is het. Wij hebben het 3 uur volgehouden.. We hebben de Rembrandts en Da Vinci's bewonderd maar waren vooral ook erg onder de indruk van dit enorme gebouw. Onze Applewatch gaf aan dat we 3 kilometer hebben afgelegd in het museum en toen vonden we het wel weer mooi geweest. Klein detail ook, je wordt geadviseerd eten mee te nemen want dit is in het museum erg duur maar je mag je tas niet mee naar binnen nemen. Russische logica waarschijnlijk waar wij de ballen van snapten. Zo snapten we ook niet waarom we 2x in de rij moesten staan, waarom iedereen je hier omver loopt en waarom je constant sjagerijnig wordt aangeken.. Het mag de pret niet drukken, wij blijven vriendelijk lachen.

Verder hebben we the Church on the spilled blood bezocht. Een Russisch orthodoxe kerk die versierd is met 7000 m2 aan mozaikstenen. De kerk heeft zijn naam te danken aan de moord op Tsaar Alexander ll die in 1881 aan de achterzijde van de kerk plaatsvond.

Tot dusver wat geschiedenis. Gister hebben we ons laten rondvaren door de "kanalen" van Sint Petersburg. Het is ons gelukt de enige rondvaartboot met Engelse gids te vinden waardoor we wat meer van de stad en zijn mooie gebouwen konden zien. Ook zijn we vast naar het treinstation gelopen zodat we vanavond niet voor verrassingen komen te staan.

Vandaag hebben we de Kazan kathedraal bezocht. Een kathedraal die deels naar model van de Sint Pieter in Rome is gebouwd. Ook hebben we de Sint Isaac Kathedraal beklommen. Na 262 treden konden we de skyline van Sint Petersburg bewonderen.

Al met al vinden we Sint Petersburg een stad waar we weinig hoogte van krijgen. De mensen kijken ons wat vreemd aan en lopen ons regelmatig ongegeneerd omver. We missen een echt "centrum" maar de vele gezellige restaurantjes en barretjes maken een hoop goed. Er wordt een klein woordje Engels gesproken zodat we ons redelijk kunnen redden. Toch zijn Evelien en Bart druk bezig het Russisch onder de knie te krijgen aangezien we hebben begrepen dat er in Moskou en zeker in Irkoetsk een stuk minder/geen Engels wordt gesproken. Zo heeft Bart al in het Russisch aangegeven dat hij een gerecht had gekregen wat hij niet besteld had en is Evelien uit haar hoofd aan het leren hoe je de rekening vraagt. Ik laat me graag in het Russisch leiden door deze taalwonders ;).

Vrijdag komen we in Moskou aan en zullen we herenigd worden met Mark. We kijken er erg naar uit! Tot zover ons eerste verslag. Bedankt voor alle lieve reacties op ons vorige verhaal!

Groetjes,

Bart, Evelien en Femke