Hier wederom de andere helft van het schrijversduo, Bart!

Waar we lang naar uit hadden gekeken ging op woensdag 4 november dan eindelijk van start; we gaan een trekking doen van 10 dagen door het Annapurna gebergte. Heel simpel vertaald betekent dit dat je te voet met een rugzak op je rug door de bergen gaat lopen. Het Annapurna gebergte is een bergmassief van 55 km lang gelegen in de Nepalese Himalaya. De naam Annapurna betekent "godin van de oogst". De hoogste top in dit gebergte is genaamd Annapurna I en is 8091 meter hoog en dit is de op 9 na hoogste berg ter wereld.

Na veel gelezen te hebben over trekkingen in de Nepalese Himalaya besloten we uiteindelijk de trekking Annapurna Sanctuary te gaan doen die we dan zouden verlengen met een bezoek aan Poon Hill. Dit zonder gids en zonder drager! Deze trekking duurt onder normale omstandigheden 10 dagen. Poon Hill is een bergtop van 3210 meter hoog waarbij je een prachtig uitzicht hebt op het Annapurna gebergte en vele (dus ook wij) staan 's ochtends erg vroeg op om te genieten van de zonsopkomst op deze plek.

In heel Nepal moet je een soort van vergunningen hebben (permits) om een trekking te mogen doen. Het Annapurna gebergte is namelijk beschermd gebied en wordt in de gaten gehouden door een organisatie ACAP. We hadden op internet gelezen dat ons hostel "the Mountain house" in Pokhara deze voor ons kon regelen en bij aankomst werd dit dan ook meteen door de eigenaar Stan bevestigd. Na het inleveren van 3 pasfoto's per persoon en de benodigde roepies ging Stan zijn kantoor in om online formulieren te printen om vervolgens met zijn scootie (Stan zijn uitspraak van scooter in het Engels) langs de verschillende kantoren te gaan. De volgende dag lagen onze permits netjes klaar en waren we klaar om 4 november om 8 uur 's ochtends te vertrekken naar het begin punt Naya pull. Stan regelde op de valreep nog even via een vriend een busje die ons daar naartoe zou brengen.

Dag 1: Pokhara (800m) - Nayapul (1070m) - Ulleri (2020m)
(De cijfers tussen haakjes zijn hoogtemeters waarop het dorp gelegen is)

Om 8 uur 's ochtends zaten we na een heerlijk ontbijtje, gemaakt door de vrouw van Stan, met smart te wachten tot we opgehaald zouden worden om naar het startpunt van onze trekking, Nayapul, te worden gebracht. Na een aantal belletjes van Stan, die toch wel een beetje zenuwachtig leek, arriveerde om 8.45 de minivan en konden we vertrekken. In deze minivan was plek voor 13 personen, maar als zo vaak in Nepal passen daar makkelijk 2 personen extra bij. Ik mocht niet naast Femke zitten want een drager moest met mij wisselen zodat ik een comfortabele stoel had. Deze minivan zat vol met toeristen en hun gidsen/dragers. Na een rit van iets meer dan 1 uur komen we aan in Nayapul. In mijn gedachte was dit een grote stad waaruit we zouden we vertrekken, maar niks bleek minder waar. Het was een dorpje gelegen langs de weg met niet meer dan 10 huisjes waar ze uiteraard van alles verkochten wat wij als avonturiers maar nodig konden hebben: van eten/drinken tot wc papier tot rugzakken.

Al snel raken we aan de praat met een Engelse jongen, Jack, die ons vroeg of we samen wilde oplopen. Hij wilde dezelfde route lopen als wij. Dit leek ons een prima plan en zo begint onze trekking naar het eerste dorpje Birethanti (1025m). We hadden begrepen dat we daar onze permits moesten laten checken. Na een korte wandeling zagen we inderdaad de eerste borden van tourist check point al staan en konden we ons laten inschrijven. Dit doen ze om precies te weten wie er in het gebied aanwezig is mocht er onverhoopt een calamiteit zijn.

Al snel hierna raken we aan de praat met een Zwitserse man, Chris, van 42 met gids, Gyan, en ondertussen bestaat het groepje dus al uit 5 personen. Chris loopt niet dezelfde route als wij, maar de eerste 3 dagen zouden in ieder geval hetzelfde zijn. Na zo'n anderhalf uur lopen door meteen al prachtige natuur en uiteraard al de nodige foto's te hebben gemaakt klikt het eigenlijk zo goed met ons groepje (en ook het looptempo, dat erg belangrijk is bij bergwandelingen, sluit goed aan) dat we besluiten de komende dagen samen verder te gaan. Rond 12 uur had iedereen wel zin in lunch en gaan we op zoek naar een Teahouse. In de lager gelegen gebieden liggen er talloze van deze restaurantjes aan de route. Het eerste teahouse werd afgekeurd door Gyan onder het mom van "ze hebben hier net een nieuwe kok die niet weet wat hij doet". Het volgende teahouse was wel goed en Gyan ging gelijk alles voor ons regelen. De menukaart kwam op tafel en ook de bestelde drankjes werden geserveerd door Gyan, een behoorlijke luxe dus voor ons aangezien hij niet eens onze gids was. Gyan is een jongeman van begin 30 die dus werkt als trekkinggids en woont in Kathmandu. Een hele vriendelijke en aardige kerel die redelijk Engels spreekt en ons dus ook het nodige kan uitleggen over de omgeving en de route.

Na een verrassend goede lunch (op het eten kom ik later nog terug) lopen we weer vol energie verder naar onze eindbestemming voor de eerste dag: Ulleri. Rond 15 uur zijn we daar wat betekent dat we ongeveer 3,5 uur gelopen hebben die dag en zo'n 1000 meter zijn gestegen. Een pittige maar leuke eerste dag dus!

Gedurende de hele trekking slapen we in Guesthouses die gevestigd zijn in de grotere dorpjes. Voor zo'n €3 heb je hier een simpele 2 persoonskamer. Alle prijzen van de overnachting en het eten zijn vastgelegd door de ACAP dus voor verrassingen kom je niet te staan. Na een warme douche verzamelen we in de gezamenlijke ruimte voor een spelletje kaarten (shithead en een Nepalees kaartspel) en ook zoeken we het eten vast uit zodat ze dit kunnen voorbereiden. Je kan hierbij een tijd aangeven dat je wilt eten en wij kozen voor 18 uur. Wederom werd alles door Gyan geregeld, geserveerd en in goede banen geleid, top! We hebben het niet gevraagd, maar we denken dat als de gidsen en dragers de Guesthouses helpen dat ze gratis mogen overnachten en eten/drinken! Na het eten zoeken we ook vast het ontbijt uit voor de volgende dag en om half 8 gaan we richting bed.

Dag 2: Ulleri (2020m) - Ghorepani (2860m)

Na heerlijk te hebben geslapen is het weer vroeg dag. We staan om 7 uur op om alle spullen weer in te pakken, want om half 8 worden we aan het ontbijt verwacht. Ontbijt bestaat voor ons hier voornamelijk uit omelet met toast of pannenkoeken. Voor de Nepalezen daarentegen is het niet raar dat ze elke dag en elke maaltijd hetzelfde eten, namelijk Dal Bhat. Dit is een traditioneel gerecht dat populair is in Nepal, Bangladesh en India, bestaande uit gestoomde rijst, een soort soepje voor door de rijst, groente en aardappelen in een curry sausje. Regelmatig tijdens onze trekking eten we Dal Bhat en het smaakt echt verrassend goed elke keer! Er is zelfs een gezegde hier in Nepal dat luidt: "Dal Bhat power 24 hour"!

Om 8 uur vertrekken we uit Ulleri en lopen we via een mooi golvend pad richting Ghorepani. Hoewel de natuur echt prachtig is, is deze dag wel erg zwaar. Onze lichamen zijn nog flink aan het wennen aan de hoogte waarop we lopen en ook de vele rotsen, trappen, wortels, gravelpaden en bospaden waarover we omhoog en omlaag lopen zijn zware kluiven voor ons. Ondanks deze zware beproeving lopen we toch stevig door en zijn we na wederom 3,5 uur lopen op onze eindbestemming voor vandaag Ghorepani. Van hieruit zullen we de volgende ochtend heel vroeg Poon Hill gaan beklimmen. Wederom zoeken we het diner weer uit en vermaken we ons met kaarten en ouwehoeren over van alles en nog wat.

Dag 3: Ghorepani (2860m) – Poon Hill (3210m) – Tadapani (2630m)

Om 4.30 moeten we deze ochtend opstaan om volop van de zonsopkomst op Poon Hill te kunnen genieten. Een klim van zo’n 400 meter omhoog op nuchtere maag wel te verstaan. Het is buiten erg koud, ongeveer -5 graden, dus we kleden ons goed aan voor de tocht van ongeveer een uur naar boven. Na drie kwartier zijn we al boven en zien we de bergen in het donker opdoemen. Zoals eerder gezegd heb je vanaf Poon Hill een prachtig uitzicht over het hele Annapurna gebergte. Ondanks de vele (ik gok zo’n 150) mede toeristen met gidsen/dragers was het uitzicht werkelijk waar fenomenaal! De Kou en de zware tocht naar boven waren we dan ook na 2 minuten alweer vergeten. Na vele foto’s en filmpjes te hebben gemaakt zijn we weer afgedaald naar ons Guesthouse in Ghorepani waar een heerlijk ontbijtje op ons stond te wachten. Dit is een goed moment om even terug te komen op het eten deze trekking. De keukentjes bij de Guesthouses zijn veelal buiten en erg provisorisch en Rob Geus zou zeggen “hier word ik echt helemaal niet blij van”, maar het eten wat ze van hieruit serveren is werkelijk waar heerlijk. De menukaarten zijn op een paar uitzonderingen na bijna allemaal hetzelfde en de gerechten variëren van Fried Noodles tot Macaroni tot Dal Bhat tot Spring Roll met frietjes. Ook onze favoriet, gekookte eitjes, stonden overal op het menu zodat we deze konden meenemen voor onderweg.

Na het ontbijt vertrekken we weer met goede moed richting ons einddoel van vandaag, Tadapani. Ondanks dat dit een stukje lager ligt dan Ghorepani betekende dit helaas wel eerst een uur omhoog lopen waarna we zo’n 3 uur lang de afdaling konden inzetten. Jullie begrijpen vast dat dit een zware dobber was na de vroege ochtendklim naar Poon Hill. Rond 14 uur kwamen we aan in Tadapani waar Gyan ons weer perfect begeleidde naar een leuk Guesthouse dat hij in verband met de drukte onderweg alvast voor ons had gereserveerd. Overal onderweg adverteren de Guesthouses met hot showers en bij dit Guesthouse was dat zeker niet gelogen aangezien het water of ijskoud of kokend heet was, genieten dus! Helaas moeten we de volgende ochtend al afscheid nemen van Chris en Gyan. Gyan trakteert ons daarom op een lokale sterke drank, wat een traditie is hier in Nepal bij het afscheid nemen. Een fooi voor alle goede zorgen vonden wij erg op zijn plaats en Gyan was hier zichtbaar dankbaar voor! Bedankt voor de hulp en gezelligheid!

Dag 4: Tadapani (2630m) – Sinuwa (2360m)

Wederom staan we vroeg op (6.20) om te beginnen aan dag 4 van onze trekking met wederom een lekker ontbijtje. Na afscheid te hebben genomen van Chris en Gyan vertrekken we met zijn 3en (Femke, Jack en ik) voor een lange tocht naar Sinuwa. Het begin gaat vooral naar beneden, niet meer over traptreden maar over zand en bospaden. Dit naar beneden lopen bevalt ons wel na dagen van klimmen. Jack heeft helaas zichtbaar moeite om ons tempo bij te houden en blijkt erg last te hebben van de hoogte. We proberen hem te motiveren om door te zetten zodat hij bij de lunchpauze in Chomrong een beetje kan bijkomen. Het naar beneden lopen veranderd echter al snel in stijgen en dalen waardoor hij nog meer moeite heeft om ons tempo bij te benen. Helaas moeten we besluiten om al voor Chomrong afscheid te nemen van Jack, omdat we anders het doel van Sinuwa vandaag niet zullen halen. Jack heeft hier alle begrip voor en we hopen hem in Chomrong (of later) nog te treffen. Later blijkt dat we hem niet meer zullen treffen en bij terugkomst in Pokhara (waar we weer wifi hadden) bleek dat we de juiste beslissing hadden genomen aangezien Jack noodgedwongen door voedselvergifiting vanuit Chomrong is moeten terugkeren en de trekking niet heeft kunnen afmaken.

Ondertussen veranderd de route van jungle naar een meer open pad door de rijstvelden wat zorgt voor mooie afwisselende landschappen. Door de kleine vertraging stappen we stevig door na onze lunchpauze en zijn we alsnog om 15.30 in Upper Sinuwa. (Sinuwa bestaat uit een lower en upper Sinuwa, waartussen het ongeveer een half uur klimmen is). Hier miste we onze gids Gyan wel een beetje, want onze eerste keus Guesthouse bleek te zijn volgeboekt waardoor we noodgedwongen in een minder leuk uitziend Guesthouse moesten overnachten. De douches worden steeds gammeler. Dit houten hokje bevatte een soort geisertje en de gasfles buiten moest eerst nog voor ons worden opgedraaid. Later blijkt dit de laatste “warme” douche tot aan dag 7. We scharen het maar onder de noemer “de charme van de trekking”.

Dag 5: Sinuwa (2360m) – Deurali (3230m)

Voor dag 5 staat een flinke stijging op het programma, maar we slapen goed en zijn dus vol energie om ook deze dag weer succesvol af te gaan leggen. Overal langs de route staan borden die aangeven hoeveel uur het lopen is naar het volgende dorpje. Voor het eerste en 2^de stuk van de route van vandaag stond beide 2 uur. Het volgende dorp (Bamboo) bereikte we echter al na 1 uur en 10 minuten en ook het stuk daarna legde we in anderhalf uur tijd af ipv de daarvoor staande 2 uur. Het tempo zat er dus lekker in! Dit bleek wel toen we om 13.45 al op onze eindbestemming van vandaag waren aangekomen in Deurali.

Een mooi moment om een ander trekkingsfenomeen te bespreken. Omdat er veelal maar 1 pad is naar boven en beneden kom je steeds dezelfde trekkers tegen. Wanneer je de ene groep of lonely trekker inhaalt en vervolgens theepauze houdt, kan deze groep/trekker ons weer inhalen, etc. Zo had je “De man zonder vrienden” – deze kwamen we voor het eerst tegen in Sinuwa en was zijn vrienden kwijt, die dachten dat ze een dorp eerder hadden afgesproken. “Man met de rode baard + ouders” – deze jongeman had verrassende overeenkomsten met mijn eigen rode baard en zijn ouders liepen elke keer mijlen ver achter hem, omdat ze hem niet konden bijhouden. “De 3 duitsers” – 3 uit Duitsland komende trekkers. “Hoogteziekte stelletje” – dit stel had Jack al ontmoet in zijn Guesthouse in Pokhara en hij wist ons dan ook te vertellen dat de man van het stel een paar uur voordat ze het basecamp van de Mount Everest trekking zouden bereiken is moeten omkeren, omdat hij hoogteziekte had en voedselvergiftiging. Als een soort van goedmakertje en omdat ze toch graag een basecamp wilde bereiken zijn ze maar onze trekking gaan doen. Nadat we het stel een paar keer voorbij hadden zien komen snapte wij wel hoe hij aan hoogteziekte kwam. Hij droeg namelijk een grote backpack en zij was vooral vooruit aan het rennen! “De man met de oranje backpack” – deze uit Engeland afkomstige man woont al 30 jaar in Abu Dhabi met zijn gezin en door het gunstige belastingklimaat en uitstekende arbeidsvoorwaarde (hij schepte graag op) kon hij vaak op vakantie en hij deed deze trekking dan ook al voor de 2^de keer, hij dankte zijn naam aan de enorme oranje backpack die hij meedroeg. “Baas met de lange haren” - deze groot uitgevallen Duitser had lange haren en spraken we uiteindelijk op onze een na laatste dag. Hij reisde veel in zijn eentje en was ook erg gecharmeerd van een tripje dat hij wilde gaan doen naar onze hoofdstad, Amsterdam. “de Thaien” - Om dit Thaise stel moesten we erg lachten aangezien de communicatie met hun gids erg moeizaam ging door het slechte Engels van beide. “Groep Fransen” – met deze groep van 8 Fransen hebben we een aantal keer in hetzelfde Guesthouse verbleven. Communicatie met ze was lastig aangezien ze amper een woord Engels spraken.

Dag 6: Deurali (3230m) – Annapurna Basecamp (4130m)

Om deze dag draaide het dus allemaal. Vandaag gaan we het hoogste punt in onze trekking bereiken, namelijk het Annapurna Basecamp op 4130 meter hoogte. Vanuit dit basecamp zijn er tot nu toe 130 mensen geweest die een poging hebben gewaagd om de Annapurna I, die 8091 meter hoog is, te beklimmen. Hiervan zijn helaas 53 klimmers om het leven gekomen, wat de Annapurna I de twijfelachtige eer geeft van dodelijkste beklimbare berg ter wereld.

De zware tocht naar boven vanaf Deurali legde wij wederom in minder tijd af dan hiervoor gepland staat, maar de hoogte waarop we dit deden voelde we erg goed. Elke stap die je zet op deze hoogte is een behoorlijk uitdaging, maar het uitzicht en het landschap dat je hiervoor terugkrijgt zijn werkelijk adembenemend. Op dit Basecamp staan 4 Guesthouses waar je kunt overnachten. We kozen er hiervan eentje en gelukkig was het niet zo druk zodat we ’s nachts 4 extra dekens (bovenop onze slaapzak) konden leggen, want verwarming of kachels hebben ze op deze hoogte absoluut niet. De zonsondergang hier was ook schitterend, maar de temperatuur daarentegen was minder fijn, namelijk -15. Hoewel we het niet koud hadden bleek slapen op deze hoogte een niet zo’n fijne ervaring aangezien ons lichaam niet gebouwd is om goed te functioneren op deze hoogte.

Dag 7: Annapurna Basecamp (4130m) – Bamboo (2310m)

Vandaag ging om 5.50 de wekker om ook hier de zonsopkomst te bekijken, waarbij de gevoelstemperatuur vele malen lager was dan de hierboven genoemde graden Celsius. Check de foto’s zelf maar, want woorden schieten tekort.

Na het ontbijt vertrekken we vroeg (7.23u) voor de lange tocht naar beneden richting Bamboo. We gaan als een speer en bereiken dan ook ons vorige overnachtingsdorp (Deurali) in ongeveer 2 uur, waar de heenweg nog 4 uur bedroeg. Tijdens het afdalen merk je goed dat je naar lager gelegen gebieden gaat waardoor het lopen steeds makkelijker wordt. We bereiken dan ook Bamboo rond 13.30, maar zijn inmiddels wel vermoeid en besluiten hier te overnachten, omdat we de volgende dag weer een stuk moeten stijgen.

Dag 8: Bamboo (2310m) – Jhinu hot springs (1780m)

We beginnen de dag met een vroeg pannenkoeken ontbijt waarna we weer voor half 8 de benen nemen. Hoewel Jhinu een flink stuk lager ligt dan Bamboo moeten we toch eerst een aardig eindje stijgen richting Chomrong, waarna we de afdaling kunnen inzetten. Chomrong staat bekend om zijn lekkere verschillende soorten taarten en jullie raden het al, onze theepauze plek was natuurlijk een restaurantje waar ze deze taarten verkopen. Na de pauze lopen we stevig door en bereiken we Jhinu al om 12 uur. Hier bevinden zich de hot springs. Deze natuurlijke warme baden liggen naast de ijskoude gletsjer rivier en zijn een welkome ontspanningsplek voor ons na 8 dagen trekking.

Dag 9: Jhinu hot springs (1780m) – Pokhara (820m)

Ondanks dat we dachten deze trekking in 10 dagen te gaan voltooien waren we er van overtuigd dat we op deze dag 9 Pokhara zouden kunnen bereiken. We vertrokken dan ook weer vroeg, want het zou een lange dag worden. Het eerste stuk omlaag ging erg snel tot we vlak voor Deurali (2020 meter hoogte)(je hebt 2 dorpjes die Deurali heten) een bordje tegenkwamen met daarop: “very short way to Deurali”. Dit bordje wees naar een trap die oneindig hoog leek te zijn. Dit was een vooruitzicht dat we op deze dag liever niet hadden gezien. Helemaal uitgeput kwamen we na een half uur klimmen en klauteren aan in Deurali waarvoor we echt ons laatste beetje energie uit onze tenen hadden moeten halen. Dit vonden we een mooi moment om voor de laatste maal deze trekking Dal Bhat te bestellen en te kijken of het spreekwoord “Dal Bhat power 24 hour” echt zou gelden. Na dit powermaal hebben we de afdaling ingezet en kwamen we 3 kwartier later in Dhampus aan waar we ons weer konden uitschrijven bij het Tourist check point, zodat de autoriteiten weten dat we veilig beneden zijn gekomen. We regelde een plaatselijk jeep om ons naar Pokhara te laten brengen en eenmaal terug in ons oude vertrouwde Guesthouse “the Mountain House” konden we tegen elkaar zeggen: MISSION ACCOMPLISHED!!! Aan het begin van de trekking hadden we ons een belofte gemaakt, zodra we terug waren zouden we een cocktail gaan drinken. Dit werden er uiteraard meer dan 1, want dit hadden we zeker verdiend na deze 9-daagse onvergetelijke ervaring!

Groetjes Femke en Bart