Hier uw razende reporter Mark vanuit Mongolië zoals reeds in het vorige reisverslag aangekondigd. Ten tijden van het schrijven van dit verslag zit ik weer relaxed in een trein van de Chinese spoorwegen. Heerlijk mijn kont op een zachte bank wat me doet denken aan de zondag dat we terug kwamen van het paardenuitje met de Mongoolse maten van Bert. 3 dagen paardrijden is voor een ongeoefende paardrijder best heftig en zelf een zachte bank gaf mij niet de voldoening om lekker te zitten. Ongeoefend is nogal een understatement, laten we zeggen dat ik zelfstandig zonder extra lijnen op een paard heb gezeten en af en toe het paard kon overtuigen dat een andere richting beter was, wat helaas niet altijd lukte.

Omdat zitten nauwelijks ging zijn Bart en ik die zondag toch nog maar even de stad Ulaanbaatar (UB) in getrokken en wel op een avontuurlijke manier, de trolley bus die we al een aantal dagen voorbij zagen komen. Onze gedachte was dat de trolley bus in ieder geval de stroomlijn moest blijven volgen en dus niet een andere kant op kon rijden. De buschauffeur was uiterst behulpzaam en knikte toen Bart de woorden voor het Genghis Khan plein, het centrale plein in de stad, aanwees. Vervolgens met wat flappen gezwaaid en de buschauffeur wees naar een reeds verscheurd Mongoolse sticker die wellicht in het verleden aanduidde wat een ritje moest kosten. Betalen is niet aan de chauffeur maar er staat iets wat lijkt op een fooienpot waar je het gewenste bedrag in moet gooien. Gezien onze onmogelijkheid om te communiceren met de beste man hebben we maar in de pot gegooid wat wij vonden dat een ritje moest kosten en hebben we een zitplaats gezocht (achteraf na wat terug rekenen bleek die 0,50 eurocent te zijn, wellicht iets te weinig). De halte dat we eruit moesten hadden we gemist maar de beste man is recht voor het plein gestopt met z’n voertuig om de deur open te gooien en iets naar ons te schreeuwen wat ons het juiste moment leek om uit de bus te springen en over een hek langs de weg te klimmen.

Het centrum hadden we zo gezien omdat we het perfecte moment hadden gekozen voor musea namelijk de zondag wat ook in Mongolië de nationale rustdag is. Dan maar op naar het café en weer snel terug naar het Hostel. ’s Avonds het elektrische bus vervoer weer genomen om een restaurantje te zoeken en vervolgens met hetzelfde vervoer terug te gaan. De bushalte was inmiddels een beetje dubieus geworden en om verdere problemen te voorkomen maar terug gelopen naar het restaurant om een taxi te bestellen. Een werknemer vond het overbodig (lees: niet voor hem financieel aantrekkelijk) om een taxi te bellen en pakte de autosleutels al om na wat onderhandelen tot een mooie prijs te komen. Auto dubbel geparkeerd, menneke sprak geen woord Engels dus dat was weer een typische Mongoolse avond. Snel naar huis om ons op te maken voor een nieuwe avontuur.

Dit reeds geplande avontuur zou ons verder naar het Westen van Mongolië brengen. ’s Ochtend werden we opgehaald door onze Mongools Duits sprekende gids Urka met haar chauffeur Ogi om een heftige 8:00 om nog voor de spits door UB de stad uit te komen. Ogi kwam opdagen met een origineel Japanse 4x4 minivan met ruime comfortabele stoelen. De spits was helaas al in volle gang, niet vreemd met 1 miljoen mensen (1/3 van de bevolking) die om 9:00 op hun werk moeten komen en alleen 3 doorgaande wegen van west naar oost. Nu moest helaas de president van Mongolië ook van z’n riante huis ten zuiden van de stad het centrum in komen en besloot de politie ten ongenoegen van de toeterende Mongolen in de file de weg tot aan zijn werkplek geheel te blokkeren. Ondertussen genoeg tijd om het prachtige stedelijke landschap van UB te aanschouwen. Aan alle kanten worden gigantische torens gebouwd en afgesloten wijken met een portier om de grote stroom van Mongolen die van het platteland naar UB komen te huisvesten (inmiddels wonen nog slechts 50% van de bevolking op het platteland). Helaas zijn de banken niet zo scheutig dus veel van de reeds gerealiseerde gebouwen staan leeg omdat menigeen geen hypotheek kan krijgen terwijl er aan alle kanten nieuwe panden bij komen. Zodoende woont 40% van de bevolking van UB nog steeds in een ger maar in plaats van op de prachtige heuvels van Mongolië in een vlak van 10 m bij 10 m ommuurt met betonblokken tussen de pestbende. Kortom genoeg te zien maar gelukkig na een kleine 45 minuten de bizarre stad ontvlucht om via een de snelweg koers te zetten naar onze eerste overnachtingplek. Snelweg is relatief want soms ontbreken stukken en naar het laatste gedeelte via de zandpaden konden we concluderen dat in Mongolië zelfs zandpaden beter kunnen zijn dan de snelweg. We verdenken Ogi ervan dat hij de reïncarnatie is van Colin McRae (een voormalig bekend rally coureur) want hoe hij zijn hok over de Mongoolse steppe heen knalde was ongekend. De eerste overnachting plek wat omringt door bergen met uitzicht op een zandduinen gebied bij de ruines van een oud klooster wat rond 1938 verwoest is door de Russen die niets moeten hebben van het Mongoolse Boeddhistische geloof. Een vervangend klooster op de berg gaf ons een prachtig zicht over de omgeving. ’s Avonds een degelijke soep gegeten. Inmiddels kwamen de paarden, koeien en kamelen ook die kant op dus het was iedere keer weer een verrassing als je de ger verliet.

In de ochtend vroeg naar de zandduinen om daar een pittoreske wandeling op kamelen te maken om vervolgens weer via de gebaande wegen naar Kara Korum te gaan, de oude hoofdstad van het Mongoolse rijk rond de 13^e eeuw. Hier, dicht bij een groot klooster, ook weer deels vernield door de Russen, een overnachting plek in een Ger met een toiletgebouw (lees: geen beerput zoals de voorgaande dagen maar ook zeker geen sanitair hoogtepunt). Dit grote klooster hebben we vervolgens bezocht met een Engelse tour die ons in geuren en kleuren kon vertellen welke goden er allemaal afgebeeld waren, alleen een cursus Boeddhisme had van te voren geen overbodige luxe geweest. Inmiddels begon het al een beetje te sneeuwen en de koude wind werd ook al merkbaarder. Vervolgens naar een museum om meer te weten te komen over de oude hoofdstad Kara Korum en de Mongoolse bazen die in het verleden het voor elkaar kregen verschillende stammen te verenigen om zo het grootse rijk ooit te creëren. Allerlei opgravingen maakte een mooie verhaal over de grootsheid en ontwikkeling van de stad. Bij buitenkomst leek de sneeuw door te zetten en na een heerlijke Mongoolse dumpling maaltijd snel naar onze deels verwarmde ger om hier van onze nachtrust te gaan genieten.

In de ochtend kon de deur van de ger nog maar nauwelijks open omdat er inmiddels een kleine 15 cm sneeuw was gevallen. Na een ontbijtje snel Ogi’s rallywagen in om terug te gaan rijden naar UB (inmiddels ruim 300 km rijden). Onderweg nog gestopt bij het Hustai National Park om de przewalski paarden te bekijken. Een zoektocht heeft ons helaas maar tot 1 paard in de verte geleid maar om nog enigszins op tijd terug in het Oasis Hostel aan te komen zijn we op tijd terug gegaan. Daar snel gegeten, gedoucht, boodschappen gedaan, contact gelegd met het thuisfront, tas in gepakt en op tijd gaan slapen om ’s ochtend om kwart over 6 opgehaald te worden door onze gids van de dag ervoor die aangeboden had ons naar het station te brengen.

In de ochtend bleek er echter een kerel te staan met een sms van Urka dat ze ons helaas niet kon brengen maar dat haar broer dat nu deed. Kereltje leek nauwelijks 16 maar toch had hij de sleutel van zijn hip gepimpte Toyota Prius met mat zwarte lak en schijnbaar ook meegekleurde ramen (het leek wel nacht in dat ding). We hebben dan ook het vermoeden dat de broer van Urka zijn zoon heeft geregeld die weer de broer van een vriend zover heeft gekregen ons weg te brengen. Het gaspedaal kon ie wel vinden en rode lichten bestaan niet als je je theorie examen nog niet hebt gehaald, en in enkele minuten waren we dan ook op het station. Middels de meeste luxe trein van de Chinese spoorwegen zijn vertrokken naar de Beijing, de hoofdstad van China. Onderweg zijn we bij de grenzen gestopt en zonder problemen hebben Mongolië verlaten en China binnen getrokken. Omdat Mongolië op Russisch breedspoor rijd en China normale spoorbreedte heeft, werd voordat we goed en wel China binnen reden de gehele trein per wagon opgetild om de wielensets te kunnen wisselen. We hebben goed opgelet alleen hoe ze het precies gedaan hebben is ons, de gehele trein die aan de buitenzijde aan het meekijken was, nog steeds niet duidelijk.

We zijn dus weer een ander land binnen getrokken en hiermee is mijn taak als gastauteur dan ook ten einde. Na Beijing gaan Evelien en ik het land weer verlaten om weer deel te gaan nemen aan de Nederlandse sleur. Bij deze wens ik Bart en Femke dan ook een erg mooie en fijne reis samen.