Hier een berichtje vanuit Nepal. Maandachavond kwamen we vanaf Kuala Lumpur aan op het chaotische vliegveld van Kathmandu. Chaotisch bleek later het code woord te zijn voor geheel Kathmandu maar bijzonder, indrukwekkend en bizar dekt de lading ook wel. Op het chaotische vliegveld moesten we onze weg zien te vinden en tegelijk ons best doen een nogal opdringerige Amerikaanse toerist zien te ontwijken die zijn zinnen had gezet op reizen met ons. Ik snap dat het heel aantrekkelijk lijkt om je reis door Nepal met ons door te brengen maar geloof me, hoewel wij het echt leuk vinden om mensen te leren kennen, doen wij graag ons eigen ding en tijdens deze reis is gebleken dat wij allebei een enorme hekel hebben aan opdringerige mensen. Gelukkig was Lisa (mijn kleine nichtje uit Amsterdam) zo lief om vlak voor vertrek in Amsterdam ons visum voor Nepal aan te vragen. De meeste toeristen doen dit niet van te voren en dit is dan ook een van de oorzaken dat het zo’n chaos is op het vliegveld (de andere oorzaak is waarschijnlijk gewoon dat het Kathmandu is en ze hier gek zijn op chaos). De Amerikaanse toerist had nog geen visum dus we waren hem al snel kwijt. Helaas bleek later dat we nog zo’n 2 uur bij de bagageband moesten wachten op onze bagage waardoor het risico weer bestond dat hij ons zou spotten. Vluchtig om ons heen kijkend probeerde wij niet op te vallen tussen de Nepalezen, erg moeilijk als je 2 koppen groter bent (ja, zelfs Bart is 2 koppen groter dan de gemiddelde Nepalees ;)). Uiteindelijk hadden we onze bagage en begonnen we aan de volgende uitdaging, een taxi vinden. Gezien de benzinecrisis hier (India levert geen benzine meer aan Nepal door een conflict) was ook dit niet al te gemakkelijk. In de Lonely Planet wordt aangeraden uitsluitend gebruik te maken van de officiële taxi’s die je kan regelen vanuit de luchthaven, je raadt het al, dit bedrijf had zijn deuren gesloten in verband met de benzinecrisis. Uiteindelijk lukte het ons tegen het dubbele van het normale tarief een taxi te vinden en om te kosten te drukken deelde we deze met 2 meisjes uit Chili.

Totaal uitgeput aangekomen in ons hotel vroegen wij ons af of we er wel goed aan hadden gedaan ons reisprogramma in te stellen op 4 weken Nepal maar gelukkig werd in de loop van de week bevestigd van wel. Na een goede nachtrust en een heerlijke douche (we zitten wederom in een fijne Bed & Breakfast Andes House voor het luttele bedrag van 16 euro per kamer per nacht inclusief ontbijt) maakte we kennis met de eigenaar van Andes House, Deepak, die ons alle ins & outs over Kathmandu vertelde. Hij regelde vervolgens een privéchauffeur om de dag erna de omgeving van Kathmandu te verkennen en hij kon ook buskaartjes regelen voor onze busreis naar Pokhara op zondag. Omdat het na 2 maanden reizen hoogtijd was om mijn benen te laten harsen, regelde Deepak ook dat we werden opgehaald (lopend) door een medewerker van een Spa even verderop. Het benen harsen werkt hier wel wat anders dan in Nederland, het meisje had namelijk een bak met spijkerstoflappen en een verfblik met warme hars maar na een half uur stond ik met spekgladde benen en 5 euro armer weer buiten. Hierna zijn we het centrum van Kathmandu gaan verkennen middels een stadwandeling door de populaire wijk Thamel, langs het Durbar Square naar de achterwijken van Kathmandu. We hadden voor het eerst tijdens onze reis een onveilig gevoel door de enorme drukte en de Nepalezen die ons wat wantrouwend aankeken. Daarnaast was er 1 Nepalees die ons leek te volgen en heel de tijd om mij heen bleef lopen. Toen we hem uiteindelijk kwijt dachten te zijn dook hij ineens weer op door heel hard tegen mij aan te lopen. Dit onveilige gevoel was gelukkig na die eerste dag compleet weg toen we eenmaal gewend waren aan de chaos van Kathmandu. Ook hebben we ondervonden dat je gerust in het donker over straat kan lopen en laten de Nepalezen je over het algemeen met rust (als je de winkeliers die vragen of je iets wil kopen niet meerekent). Verder zijn de straten hier een stuk slechter en viezer dan in China en zijn de Nepalezen, net als de Chinezen, best vies. Toch zijn er ook veel positieve punten ten opzichten van China. Iedereen spreekt Engels en het barst hier van de leuke winkeltjes en restaurants waar ze westers eten serveren voor niet meer dan een paar euro. Daarnaast hebben de wc’s toiletpotten en deuren wat het reizen ook een stuk comfortabeler maakt. We hebben de belangrijkste bezienswaardigheden in de stad bezocht en de stad in ons opgenomen. Hoewel het nog wel even wennen was aan de gebruiken en we best een beetje een cultuurshock hadden na het zo geciviliseerde Hong Kong, waren we ook erg onder de indruk van de gastvrije Nepalezen en van de bijzondere stad.

De volgende dag werden we na het ontbijt rond 08.45 uur opgehaald door onze chauffeur, maar alles op het gemakkie, “when you are ready” bleek het motto. We werden eerst afgezet bij Boudha, 5 km ten Noord Oosten van centraal Kathmandu. Hier staat een van de grootste Stupa’s ter wereld. Een Stupa is een Boedhistisch bouwwerk dat de relieken van een Boedhistisch heilige bevat. ’s Ochtends slenteren hier de monniken en lokalen rond de Stupa . 81% van de Nepaleze bevolking is hindoe, 11% Boedhistisch en de overige 8% hangen een van de andere geloven aan. Hierna zijn we door de chauffeur naar Pashupatinath gebracht. Op iedere plek konden we zo lang blijven als we wilde terwijl de chauffeur ons opwachtte bij de auto, ideaal dus. Pashupatinath is misschien wel de meest indrukwekkende plek die we hebben bezocht gedurende deze rondtrip langs alle hoogtepunten rondom Kathmandu. Dit is namelijk de plek waar de lijken worden verbrand langs de rivier. Het ligt 4 km ten Oosten van centraal Kathmandu en is Nepals heiligste Hindoe pelgrims plaats waar verschillende tempels, beelden, pelgrims en half-naakte heilige mannen rondlopen. De heilige Hindoe-tempel Pashupati Mandir is alleen te bezoeken door Hindoes. Aan deze tempel ligt de Bagmati River waar de crematies plaatsvinden. Om hier te sterven (er is een hospies naast) en gecremeerd te worden is het hoogste religieus haalbare voor een Hindoe, je bent dan namelijk gegarandeerd van reïncarnatie. Er zijn verschillende plaatsen naast elkaar waar de crematies plaatsvinden en de plek waar je gecremeerd wordt duid aan hoeveel aanzien je hebt (of hoeveel geld je hebt neergeteld voor je crematie). De familieleden moeten na het overlijden een jaar lang witte kleding dragen en de oudste zoon mag geen vlees eten als zijn vader is gestorven en geen melk drinken als zijn moeder is gestorven. Hiernaast zijn er nog tal van regels en gebruiken rondom de crematie. We zagen de lijken langs de rivier liggen, gedragen worden naar de crematieplaatsen en vervolgens gecremeerd worden. Dit is echt een van de indrukwekkendste dingen die ik ooit gezien heb, mede doordat je een kijkje krijgt in het leven/de dood van de Hindoes op een manier die voelt als een enorme inbreuk op hun privacy.

Na deze indrukwekkende ervaring zijn we met de auto naar het belangrijkste plein van Patan gebracht. Patan ligt net buiten centraal Kathmandu en is minder toeristisch dan Kathmandu. Hier hebben we geluncht waarna we door zijn gegaan naar Swayambhu (monkeytemple). Vanuit deze heuvel heb je een prachtig uitzicht over Kathmandu . Bovenop de heuvel staat een Boedhistische tempel welke helaas, zoals zo veel bouwwerken in de stad, is aangetast door de aardbeving. Het wordt ook wel de Monkeytemple genoemd omdat er ontelbaar veel apen zich rondom de tempel hebben gehuisvest in de loop der jaren. De reden dat er veel apen en duiven rondom heilige tempels leven is vooral doordat er veel eten wordt geofferd bij deze tempels. De apen en duiven hebben natuurlijk geen idee dat dit eten heilig is en bedoeld is voor de goden en zien dit dan ook als een uitstekende kans om hun buikjes vol te eten. Nadat we 2 toeristen beroofd zagen worden van hun eten door een van deze apen, besloten we daarom het eten maar in de auto te laten als we bij zo’n heilige tempel aankwamen, zo ook bij de monkeytemple dus.

Na deze lange maar bijzondere dag besloten we de dag erna rustig aan te doen en een bioscoop op te zoeken. Dit kwam goed uit want het bleek de enige dag tijdens onze tijd in Kathmandu dat het regende. De wegen waren hierdoor nog slechter dan normaal en eigenlijk verandert in modderbaden en het verkeer was nog chaotischer dan normaal. We kozen de film “Everest”, een waar gebeurd verhaal over bergbeklimmers op de Mount Everest dat niet zo goed afliep. Leuk om te zien hoe Kathmandu er in de film uitzag en het komt aardig overeen met de werkelijkheid. Ook het Himalaya gebergte zag er veelbelovend uit waardoor we erg uitkijken naar onze trekking door het Annapurna gebergte. Waar we ons over verbaasde was dat het een Engelstalige film betrof waar geen ondertiteling bij gebruikt werd. Later hoorde we dat dit er mee te maken heeft dat er gedacht wordt dat mensen die geld hebben om een bioscoopkaartje te betalen wel geschoold moeten zijn en dus ook fatsoenlijk Engels moeten kunnen spreken. Voor ons was dit een mooie kans om ook een bezoekje te brengen aan de bioscoop, aangezien dit in China echt onmogelijk was doordat er bijna alleen maar Chinese films draaide.

De dag er na werden we om 5.45 uur bij het kantoor van The Last Resort verwacht. Het kantoor bevindt zich midden in het centrum van Kathmandu en was voor ons 5 minuten lopen. Vanuit daar zouden we met een bus naar The Last Resort worden gebracht, wat 100 km ten oosten van Kathmandu ligt tussen prachtige bergen aan de overkant van een rivier. Op 160 meter hoogte is een brug gespannen tussen de berg waar de weg zich bevindt en de berg waar het resort zich bevindt en van die brug zouden wij af gaan springen. Voor dat het zover was zouden wij de eerste dag samen met 2 Amerikaanse meisjes meegenomen worden door 2 gidsen voor Cayoning. Dit houdt in dat je abseilend door en langs 8 watervallen richting de rivier gaat. Vanaf de rivier loop je dan weer omhoog naar het resort. Het was best spannend en ook niet altijd gemakkelijk maar wel een hele leuke ervaring! De hoogste waterval was 45 meter (de enige waterval die droogstond, wat wij niet zo heel erg vonden omdat het water het abseilen erg glibberig maakt). We sliepen in tenten die her en der verspreid over het prachtige terrein van The Last Resort stonden en onze tent had uitzicht over de brug waar we de dag erna af zouden springen, we konden ons dus goed voorbereiden door naar onze gillende voorgangers te luisteren en kijken. ’s Ochtends na het ontbijt kregen we nog een korte briefing en werden we gewogen. Samen wogen we 132 kg (we zijn tot nu toe dus niks aangekomen of afgevallen was de conclusie) en dit werd met viltstift op onze handen geschreven. Er werd benadrukt dat als ze 3, 2, 1, springen(!) zeiden, we ook daadwerkelijk samen moesten springen want als 1 van de twee niet zou springen zou het helemaal mis gaan. Vervolgens liepen we vol adrenaline naar de brug toe waar het zou gaan gebeuren. Je kan verschillende sprongen maken bij The Last Resort, zo kan je de populaire en meest bekende Bungee Jump maken waarbij je aan je voeten wordt vastgemaakt aan een elastiek en recht naar beneden springt en je kan een cayonswing doen. Hierbij is er een kabel tussen de twee bergen gespannen die iets hoger hangt dan de brug op ongeveer 100 meter afstand van de brug. Aan deze horizontale kabel is een 100 meter lange verticale kabel gespannen (geen elastiek) waar je vanaf de brug aan wordt bevestigd. Vervolgens spring je van de brug af waardoor je met 150 km per uur een vrije val maakt van 100 meter (zo lang als de kabel is) en vervolgens aan de kabel heen en weer blijft schommelen tussen de bergen. Deze Cayonswing kun je ook met z’n tweeën doen, dan heet het de Tandemswing en deze sprong hebben Bart en ik gedaan. Het leek ons heel tof om het samen te doen en het idee was ook, “als we gaan, gaan we samen”. Dus daar stonden we, klaar om te springen. Je krijgt beide een soort harnas aan waarbij het touw aan je buik wordt bevestigd. Bart kreeg ook nog een GoPro op zijn arm zodat alles gefilmd zou worden. Vervolgens werden we naar het platform begeleid en moesten we met onze voeten half over de rand van het platform gaan staan. Gelukkig hebben wij allebei geen hoogtevrees maar het voelt wel raar om zo op een randje te gaan staan. De kabel waarmee je aan de brug vast zit wordt losgemaakt en er wordt afgeteld, 3, 2, 1, jump!!!!!!! We kregen nog een duwtje na en sprongen gelukkig tegelijk van de brug af om wat vervolgens een eeuwigheid leek te duren naar beneden te springen. De vrije val duurt zo lang dat het heel onnatuurlijk voelt en je ziet de rivier steeds dichter bijkomen. Uiteindelijk voel je dan het touw waarna je samen tussen de bergen op en neer schommelt. Echt een fantastische ervaring!! Hierna wordt je omhoog terug de brug op gehesen en zal het oversteken van de brug nooit meer het zelfde voelen, dit is namelijk de brug waar jij vanaf bent gesprongen! Na wat er met het Nederlandse meisje in Spanje is gebeurd afgelopen zomer hebben we uiteraard wel van te voren gecheckt of we goed bevestigd zaten maar het zag er allemaal meer dan veilig uit! Naderhand hebben we nog even in het zonnetje van een Cuba Libre genoten om te vieren dat we het hadden overleefd waarna we werden teruggebracht naar het lekkere chaotische Kathmandu. Vlak voor we naar Bangkok vliegen kunnen we de film van onze sprong ophalen bij het kantoor van The Last Reosrt in Kathmandu en omdat we de film erbij hebben genomen kregen we ook nog een T-shirt als aandenken.

’s Avonds aangekomen in Kathmandu zijn we weer teruggegaan naar het hotel van Deepak waar hij ons al stond op te wachten. Hij had de bustickets voor de bus naar Pokhara al gekocht en zou ons de volgende ochtend om 6.30 uur naar de bus brengen. Na een heerlijke nacht in het rumoerige Kathmandu werden we om 6 uur verwacht bij het ontbijt (Deepak zou Deepak niet zijn als hij niet had gezorgd dat er ook op dit tijdstip een heerlijk omeletje en een kop koffie/thee voor ons klaarstond). Vervolgens is Deepak meegelopen naar de bus om ons te wijzen welke bus we moesten hebben en te zorgen dat we veilig in de bus kwamen te zitten. Er is hier niet zoiets als een busstation, de bussen staan gewoon allemaal in een rijtje te wachten op vertrek. Het vertrek uit Kathmandu liep overigens iets anders dan we hadden verwacht. Door het benzine tekort moesten we eerst nog 2 uur in de rij staan van het benzinestation voor we konden vertrekken. Pokhara ligt in principe 200 km van Kathmandu af maar door een combinatie van benzine tekort en de conditie van de wegen hier kwamen we 10 uur na vertrek pas aan in Pokhara. Gelukkig hadden we wifi in de bus :).

In Pokhara stond de eigenaar (Stan) van ons volgende hotel, The Mountain House, ons al op te wachten. Dit bleek wederom een fijn hotel waar veel wordt meegedacht en geholpen wordt om je tijd in Nepal zo optimaal mogelijk te besteden. Stan heeft ons op weg geholpen met de voorbereidingen van onze trekking naar Annapurna BaseCamp waar we woensdag mee gaan beginnen. Eerst hebben we nog even een paar dagen om ons klaar te maken en uit te rusten. Pokhara blijkt een stuk minder chaotisch dan Kathmandu. Je hebt meer de indruk dat je in een badplaats bent waar een beetje een laidback sfeer hangt. Vandaag (maandag) zijn we met een bootje naar de overkant van het Phewa meer gevaren, waar Pokhara aan ligt, en zijn vervolgens als een soort training voor woensdag een berg opgeklommen waar een tempel bovenop staat. Het phewa meer is een prachtig groen meer omringt door bergen. In de verte zie je de bergen van het Annapurna gebied liggen. Hierna zijn we via de andere kant van de berg naar beneden gelopen en om het meer heen weer terug naar de meerzijde van Pokhara (zo heet de wijk waar ons hotel en de meeste andere hotels en restaurantjes zich bevinden) gelopen. Morgen hebben we nog een dagje om uit te rusten voor onze trekking dan echt gaat beginnen!

Sorry voor het enorme verhaal maar er was gewoon veel te vertellen over onze eerste ervaringen in Nepal. Het volgende verhaal over de trekking zal weer door reporter Bart geschreven worden.

Wederom bedankt voor alle reacties en lieve berichtjes die we van jullie krijgen!

Groetjes Bart en Femke