Het is tijd geworden om afscheid te nemen van het door ons zo geliefde Nepal en dus ook tijd voor een terugblik op de afgelopen dagen. Na de trekking hadden we echt even tijd nodig om bij te komen en dus hebben we een paar dagen weinig gedaan. We hebben de dagen gevuld met genieten van de vele terrasjes in Pokhara en rondlopen door de winkelstraatjes. Ook zijn we een halve dag naar het zwembad van een luxe resort gegaan maar door de aankomende winter in Nepal en de bewolking die gedurende de loop van de dag optrad werd het uiteindelijk wat fris om te zwemmen en hebben we de dag voortgezet met series kijken in onze hotelkamer. Na de trekking werden we erg gastvrij ontvangen in The Mountain House Guesthouse (zie verhaal 'chaotisch Kathmandu') en daar zijn we dan ook de rest van onze tijd in Pokhara gebleven.

Na een paar dagen bijkomen hebben we voor 3 dagen mountainbikes gehuurd wat nog best een opgave was omdat we eerst bij een verhuurbedrijf aankwamen dat omgerekend zo'n €9,00 per fiets per dag rekende. Dat vonden wij wat veel en even verderop bleek dat er een verhuurbedrijf was dat €4,50 per fiets per dag vroeg. Zo bleek maar weer dat je in Nepal niet zo maar genoegen moet nemen met het eerste aanbod. De eerste dag dat we de fietsen hadden zijn we langs het meer waar Pokhara aan ligt gaan fietsen. Het eerste deel weg was verhard maar al snel ging dit over in onverhard/steen/grindweg die dan weer omhoog en dan weer naar beneden ging waardoor het best zwaar was. We fietste door kleine, niet door toeristen verpeste dorpjes, en kregen een goed beeld van hoe het leven er aan toe gaat voor de Nepalezen die niet afhankelijk zijn van de toeristen. Er heerst veel armoede in Nepal dus het is niet altijd een even fijn beeld, maar wel interessant om ook deze zijde van Nepal te zien. De volgende dag vertrokken we met een dagrugzakje richting het Begas meer en het Rupa meer die zo'n 15 km ten westen van Pokhara liggen. We moesten 10 km over de snelweg fietsen en daarna nog een paar km over een zijweg. In de Lonely Planet staat dat het heel gevaarlijk is om over de snelweg te fietsen maar dat vonden wij erg meevallen. De maximum snelheid op deze snelweg was overigens 40 km per uur dus niet echt vergelijkbaar met Europese snelwegen. Niet dat de Nepalezen zich echt aan verkeersregels houden, ze doen maar wat, maar echt hard kunnen ze niet rijden door de drukte op de wegen. Na ongeveer een uur fietsen kwamen we aan bij een dorpje aan de rand van het Begas meer en moesten we een berg op om bij ons guesthouse te komen dat uitkeek over het Rupa meer. De weg ging zo stijl omhoog dat fietsen niet meer ging dus liepen we met onze fietsen aan de hand naar boven. Een erg zware klim en je zou denken dat we inmiddels getraind waren na de trekking maar de werkelijkheid was dat we nog steeds niet helemaal bijgetankt waren na de trekking dus we hadden het er best zwaar mee. Uiteindelijk kwamen we aan bij het guesthouse, een ontzettend schattig huisje op de berg met uitzicht op het meer dat volledig voorziet in zijn eigen groente, fruit, melk, honing en koffie. Helaas was het erg bewolkt waardoor we niet echt van het uitzicht op het Rupa meer konden genieten. We hebben een beetje rondgelopen, een cocktail gedronken in een nabijgelegen resort en veel gerummikubd. Het avondeten, noodles en rijst met heerlijke groenten en kruiden was voortreffelijk en ook het onbijt de volgende dag, pannenkoeken en omelet, liet niets te wensen over. Na het ontbijt zijn we per fiets teruggegaan naar Pokhara. Helaas bleek de terugweg over de snelweg een stuk zwaarder omdat de weg stiekem best omhoog ging (waarschijnlijk ging de heenweg daarom zo soepeltjes). Onderweg kwamen we nog een Nederlandse vader (Ton) en dochter (Nienke) tegen die we in de hotsprings tijdens de trekking hadden ontmoet en al een paar keer in Pokhara tegen waren gekomen en we spraken met hen af die avond in een restaurantje pizza te gaan eten en cocktails te gaan drinken om onze laatste avond in Pokhara af te sluiten. Het werd een geslaagde avond!

De volgende ochtend ging om 6 uur de wekker voor ons volgende avontuur, een tweedaagse rafttrip richting Kathmandu. We werden opgehaald met een jeep en eerst naar het kantoortje van het raftbedrijf gebracht om het een en ander te ondertekenen (je kent het wel, bij overlijden zijn ze niet aansprakelijk en noodgevallencontact, er zijn al heel wat bedrijven inmiddels die de contactgegevens van mijn moeder in bezit hebben maar gelukkig hebben geen van hen dit nog ooit hoeven gebruiken). Daar aangekomen stonden onze collegarafters ons op te wachten. Dit bleek een Nederlandsstel (Elise en Jeroen) dat ons erg bekend voorkwam en wat bleek, zij hadden dezelfde tour naar de Chinese muur gedaan als wij en hadden bij ons in de bus gezeten! Wat een kleine wereld! Wat ook wel een grappig detail is, is dat Elise een studiegenootje van Dorianne is, een van de twee Nederlandse meisjes waar we in Hong Kong mee op zijn getrokken, en zij elkaar ook al tegen waren gekomen in Yangshuo! Met z'n vieren, de stuurman van de raft en een safetycayakker reden we per jeep naar het startpunt dat een uur rijden was vanaf Pokhara. Al snel bleek dat het goed klikte tussen ons en Jeroen en Elise dus we vonden dat we het erg getroffen hadden met ons gezelschap. Aangekomen bij het startpunt werden alle spullen klaargemaakt voor vertrek en werd de raft opgepompt. Al onze backpacks moesten mee op de boot omdat wij na afloop van de trip richting Kathmandu zouden reizen per local bus (hierover later meer) en Jeroen en Elise naar een safaripark door zouden reizen. De backpacks werden in grote waterdichte zakken gestopt en in het midden van de boot vastgebonden. We kregen een soort jack, een zwemvest en een helm en ons avontuur kon beginnen. Al snel bleek dat het water op deze rivier niet al te wild is, vooral niet in deze tijd van het jaar, maar we hadden deze rivier dan ook vooral uitgekozen vanwege de mooie bergachtige omgeving waar je doorheen vaart, langs prachtige witte strandjes over licht groen, niet al te koud water. Langs de rivier zag je af en toe mensen zich wassen en stonden mensen naar ons te zwaaien. De natuur in Nepal is adembenemend mooi en dat werd tijdens deze trip weer goed duidelijk. Af en toe werden de stromingen van de rivier wat heftiger en moesten we in actie komen. Ook kregen we regelmatig een flinke golf water over ons heen wat voor hilarische momenten zorgde. Elise en ik probeerde Bart en Jeroen die voorop zaten, als schild te gebruiken maar we konden helaas niet voorkomen dat ook wij zeiknat werden. Na 1,5 uur kwamen we aan bij een strandje voor onze lunch. De stuurman en safetykayakker bleken niet alleen goed te kunnen raften en kayakken maar ook over uitstekende kookkunsten te beschikken. Met de spullen die we mee hadden genomen in de raft werd een heerlijke lunch bereid voorzien van brood, tonijn en zelfs een uitgebreide ter plekke bereidde salade. Er stonden 5 teiltjes op een rij met ieder een functie (afspoelen, schoonwassen, afspoelen, naspoelen en nogmaals naspoelen) waar we onze borden en bestek in konden wassen nadat we onze buiken vol hadden gegeten. Bang dat de boot zou zinken door het vele eten wat we ophadden, vertrokken we weer per boot voor nog een paar uurtjes raften. De zon brak na de lunch lekker door wat het genieten compleet maakte! Rond 15.30 uur kwamen we aan bij het strandje waar we zouden overnachten. Terwijl Elise en ik de spullen bewaakte, hielpen Bart en Jeroen mee de tenten versjouwen die in een dorpje iets verderop opgeslagen lagen. Op het strand werden twee tentjes naast elkaar opgebouwd waar wij de nacht door zouden brengen. Een stukje verder op het strand lagen de stuurman en safetykayakker onder een zeil onze spullen te bewaken. Voor de tenten maakte we een kampvuur en onze kampeerplek was compleet. Uit het dorp kwam een Nepalees die zich voorstelde als barman. Hij vroeg hoeveel biertjes we wilde om deze vervolgens koud te laten worden in de rivier. Ondertussen hadden de safetykayakker en stuurman popcorn en thee voor ons gemaakt en waren ze al druk bezig met het diner. Daar zaten we dan, 4 Nederlanders aan een kampvuur op een prachtig wit strandje aan de rivier, omringt door groene bergen, we prezen ons gelukkig en proosten op het prachtige Nepal. Toen het eten klaar was waren we wederom onder de indruk van wat de 2 Nepalese koks op dat strandje bereid hadden, spagethi, friet en salade en het smaakte voortreffelijk! Na deze maaltijd gingen zowel de barman als de safetykayakker en stuurman onder de wol en bleven wij nog een tijdje biertjes drinken aan het kampvuur. Na een prima nacht stond er de volgende dag een ontbijt op ons te wachten met pannenkoeken, eieren, toast en aardappels met groente (daar zijn ze hier nogal fan van bij het ontbijt). Ja, we hebben meer gegeten dan verbrand tijdens de rafttrip maar het eten was dan ook heerlijk! Na het ontbijt hebben we alles weer opgeruimd en ingepakt en vertrokken we voor het laatste deel raften. Vlak voor we de boot instapte bleek dat er twee Nepalese vrouwen, compleet met Nepalees gewaad, mee zouden liften in onze boot. We vonden dit nogal hilarisch aangezien we al wisten dat ze behoorlijk nat zouden worden in die boot. Eenmaal in de boot gebeurde dit ook en de twee vrouwen gilde het uit van angst en van de kou omdat ze nat werden maar gelukkig konden ze er net als wij ook erg hard om lachen. Het laatste gedeelte raften was een stuk wilder dan de eerste dag dus we kregen heel wat golven over ons heen en na een paar uur meerde we dan ook kletsnat bij ons eindpunt aan. Terwijl wij droge kleding aantrokken werd voor de laatste keer een maaltijd bereid, wederom voortreffelijk en na de lunch ging de stuurman langs de weg staan om een bus aan te houden.

Er was ons al verteld dat we waarschijnlijk per lokale bus naar Kathmandu moesten reizen omdat er door de brandstofcrisis minder bussen reden. De safetykayakker en stuurman zouden met de spullen per lokale bus naar Pokhara teruggaan maar omdat dit ongeveer net zo ver was als Kathmandu besloten we toch maar verder te reizen naar Kathmandu. Voor Elise en Jeroen wist de stuurman een toeristenbus (dit is een luxere bus waarin iedereen een zitplaats heeft) aan te houden, dus we hadden een sprankje hoop dat het voor ons ook nog wel goed zou komen. Echter gingen Elise en Jeroen naar het safaripark en wij naar Kathmandu en nadat we hen uit hadden gezwaaid zei de stuurman gelijk dat een toeristenbus er voor ons niet in zat. "Zijn jullie bereid om op het dak van de bus te zitten" vroeg de stuurman ons. Daar hadden we het al over gehad en dat zagen wij echt niet zitten aangezien het nog 5 uur rijden was naar Kathmandu. Hij liet doorschemeren dat er weinig alternatief was dus we waren voorbereid op het ergste. Even later werd een overvolle bus (zie foto) voor ons aangehouden en mochten met backpacks en al plaatsnemen in het gangpad (we waren heel blij dat we niet op het dak hoefden te zitten maar dit was niet heel veel beter). Het gangpad stond vol met mensen zonder zitplaats, elkaar wegdrukkend voor een beetje ruimte. In het begin hoopte we nog dat er onderweg mensen uit zouden stappen maar helaas gebeurde dit niet en moesten we dus de hele rit in het gangpad doorbrengen. Hangend, staand en zittend op de backpacks hebben we de 5 uur, die 6,5 werden doordat we onderweg file hadden waarschijnlijk door een ongeluk, doorgebracht. Onderweg stopte de bus een keer voor een plaspauze maar doordat we niet tegelijk uit de bus konden (iemand moest op de vele spullen passen de we bij ons hadden), vertrok de bus alweer tegen de tijd dat ik aan de beurt was bij het toilet (of iets wat daarvoor door moest gaan) dus ik moest het nog maar een paar uur ophouden. Uiteindelijk kwamen we rond 18.30 uur in het donker in Kathmandu aan en zijn we met onze bagage richting het oude vertrouwde Andes House gelopen waar Deepak ons al stond op te wachten. We hebben snel een douche genomen want we hadden afgesproken met Jack, de jongen die we tijdens de trekking hadden ontmoet en helaas in Chomrong hadden moeten achterlaten, om te gaan eten.

Het bleek een leuk weerzien met Jack en we spraken af de volgende dag nog met elkaar op te trekken omdat hij de dag erna ook naar het safaripark zou gaan. De volgende dag (we hadden eerst heerlijk uitgeslapen op het zachte bed na de vorige nacht op een dun matje op het strand te hebben geslapen) zijn we naar Narayanhiti Palace museum gegaan.
Dit paleis waar de voormalige koning zich huisveste, laat niet alleen zien hoe de koningen die Nepal heeft gekend leefde, het verteld ook het verhaal hoe de monarchie tot zijn einde kwam. In 2001 heeft de toenmalige kroonprins zijn vader, andere leden van de Koninklijke familie en zichzelf doodgeschoten. De broer van de kroonprins nam het regentschap over maar door zijn repressieve beleid verergerde de Nepalese burgeroorlog. Hij wilde meer macht en nam ook het premierschap over. Omdat hij een bloedbad vreesde achtte hij democratische verkiezingen onmogelijk. In mei 2006 ontnam het parlement zijn gezag over het leger, zijn vrijstelling van belasting en zijn juridische immuniteit. 28 mei 2008 werd de monarchie afgeschaft en werd Nepal een republiek. Erg interessant om nog wat over de geschiedenis van Nepal te weten te komen. Na de lunch zijn we nog wat gaan shoppen en wat gaan drinken op een terrasje waarna we afscheid namen van Jack. We spraken af om elkaar zeker nog op te zoeken als we weer thuis zijn aangezien Nederland en Engeland niet ver van elkaar af ligt en het ons erg gezellig lijkt.

's Avonds hadden we afgesproken met Ton en Nienke (die inmiddels ook in Kathmandu waren aangekomen) voor nog een laatste keer gezellig dineren aangezien zij de dag erna (vandaag) terug zouden vliegen naar Nederland. Vandaag nemen we de tijd voor de blog en om afscheid te nemen van Nepal.

We zijn erg onder de indruk van dit derdewereldland met zijn armoede en in zijn slechte gesteldheid maar met zijn prachtige overweldigende natuur en eindeloos vriendelijke bewoners. Een groot verschil met China is niet alleen de vriendelijkheid van de bewoners maar ook het gebrek aan contrast tussen arm en rijk. Je kan in Nepal niet echt spreken over rijkdom maar eerder over armen en iets minder armen. We zijn geschrokken van de staat waarin sommige gebouwen zich bevinden en leven mee met de velen Nepalezen die nu 7 maanden na de aardbeving nog steeds in tenten of krotten leven. Ook zijn we erg geschrokken van de omstandigheden waar veel Nepalese kinderen onder leven en voelden we ons vaak machteloos omdat we niks voor hen konden betekenen. Geld geven heeft geen zin want dat geld moeten ze toch weer afstaan aan een "meerdere" die hen compleet afhankelijk maakt van drugs. Maar Nepal heeft naast deze ellende zoveel moois te bieden en de bevolking heeft de toeristen heel hard nodig om hun leven na de aardbeving weer een beetje op te kunnen bouwen. We willen dan ook zeker een keer terugkomen, al is het maar voor een trekking door het Himalaya gebergte aangezien we dat een van de vetste ervaringen vonden die we tijdens onze reis hebben opgedaan!

Nu op naar ontspanning. Morgen vliegen we naar Bangkok om ons 10 dagen te laten onderdompelen in de luxe, zon en prachtige stranden die Thailand te bieden heeft! Stiekem kijken we ook al wel een beetje uit naar onze terugkomst in het koude, natte Nederland (hoe gek dat ook klinkt) om onze familie en vrienden weer te zien!

Liefs,

Bart en Femke